Inicjał z offu

o­tę ją chwy­cić za wło­sy, kie­dy od­chy­la­ła gło­wę do tyłu, śmie­jąc się w sty­lu Ca­li­for­nia funk. Na fej­sie zna­lazł jej zdję­cie z roz­pra­wy są­do­wej: na wło­sach nie­bie­ski fak­tor i żół­te szkła kon­tak­to­we, su­kien­ka w po­ety­ce Al­mo­do­va­ra - kla­sy­ka biu­ro­wej ele­gan­cji. Ale lu­bił trau­ma­tycz­ne dziew­czy­ny, miał przy nich lęk wy­so­ko­ści. Tak więc po wy­kła­dzie o po­no­wo­cze­snym dą­że­niu do chwi­lo­wej roz­ko­szy - za­ko­twi­czył z tru­pą Ro­ga­la przy ba­rze. I pa­trzył jak ta wy­szcze­ka­na la­ska na­da­je swój rytm wszyst­kim zim­nym świa­tłom dys­ko­te­ki. Chy­ba się na­wet za­ko­chał. Na tę jed­ną noc. A ona szła jak w dym, pach­ną­ca i sło­na. Ze zna­jo­mo­ścią rze­czy po­ło­ży­ła mu rękę na udzie jak pies kła­dzie cie­pły, mo­kry pysk. I po­wie­dzia­ła ,,Ty je­steś taki pre­zent nie do koń­ca po­da­ro­wa­ny", a po­tem ,,Chodź­my po­pa­trzeć jak nie­bo gwiaz­do­rzy". Był zde­spe­ro­wa­ny. Ostat­nio miał wra­że­nie, że nie po­ży­je dłu­go i nie mógł się po­zbyć tej wer­sji. A tu taka trans­gre­sja! Więc ona mu mówi, że jest tro­chę chłop­cem, tro­chę ba­sem w ope­rze nor­we­skiej i dla­te­go chce wy­brać miej­sce. Ale wy­bie­ra po bo­że­mu - ho­tel. Win­da ich nie­sie na dno czar­nych snów. Dziew­czy­na się na­gle na­chy­la i szep­cze: Ga­ze­la je­stem z że­bra skle­pie­nia no­tre dame bro­oklyń­skie­go mo­stu cien­ko­kost­nych rusz­to­wań wiel­kich miast jach­tów peł­no­mor­skich si­lo­sów zbo­żo­wych wie­ży eif­fla ba­rek rzecz­nych wie­ży ci­śnień klau­stro­fo­bicz­nych szkie­le­tów blo­ko­wisk wę­glo­wych włó­kien ste­la­ży ame­ry­kań­skich hi­ma­la­istów si­lo­sów ją­dro­wych skle­pów piw­nych je­stem w so­bie ko­ścią sło­nio­wą i ma­ho­niem two­jej strzel­by ga­ze­lą w two­im oku Rano ją spo­tkał na molo z parą sym­pa­tycz­nych san­dał­ków i lap­to­pem (,,Ma­stur­ba­cja - tak czy nie", ,,Pół­na­ga Scar­lett Jo­han­son na krze­śle"). I chciał ku­pić od niej cały czas. Śmia­ła się per­li­ście gro­żąc pal­cem: uwa­żaj, syn­ku, bo jesz­cze się w to­bie za­ko­cham. Na pa­mięć. Bez resz­ty. Jak mały Win­ne­tou. Wiersz Mo­ni­ki Mo­sie­wicz po­cho­dzi z tomu Co­si­nus sal­sa, Zie­lo­na Sowa, Kra­ków 2008. Czego chcesz? Wszystkiego. Natychmiast. A jak z nią szedł, to był ćwier­cią sie­bie. W ogó­le nie bar­dzo re­je­stro­wał świat. Kie­dy pró­bo­wał od­two­rzyć jej twarz - tra­ci­ła rysy, sta­wa­ła się rze­ką (pa­trzę na cie­bie, kie­dy pa­trzę na rze­kę) i prze­pły­wa­ła przez nie­go. W ja­kiś spo­sób był więc spłu­ka­ny do­szczęt­nie. Szli przez pięk­ne bło­to, mi­ga­ły win­nicz­ki. Ka­ja­ki młó­ci­ły ciem­no­ru­dą toń. Po­tem mży­ło - jego kurt­ka pach­nia­ła jak na­miot. Wciąż mu­siał się do niej przy­zwy­cza­jać od nowa. Na cie­bie na­wet cięż­ko się pa­trzy - mó­wił i kładł jej rękę na udzie - wil­got­ną i drżą­cą. Star­czą, de­li­kat­ną dłoń. W tej od­wiecz­nej woj­nie mia­ła tyl­ko jed­no: mło­dość - bez­względ­ną, oczy­wi­stą broń. Na wszyst­kich in­nych po­lach była ni­kim. Ale wy­star­czy­ło po­pa­trzeć, jak szła taka peł­na sie­bie i żywa po brze­gi. Gę­sta. Pod­czas kie­dy dez­in­te­gro­wał się on. Ele­men­ty jego twa­rzy chcia­ły ru­szyć w prze­ciw­nych kie­run­kach. Skó­ra cien­ka jak per­ga­min zdra­dza­ła sła­be tęt­no fio­le­to­wych żył. Kie­dy nie było jej bli­sko - prze­sta­wał w nią wie­rzyć. Ku­pił jej kwia­ty i po­sta­no­wił za­cho­wać dla sie­bie. Bu­dził go ko­lor kwia­tów, ich ra­żą­cy blask. Cią­gle był wstrzą­śnię­ty, cią­gle nie mógł spać. Bo chciał z nią żyć, pa­trzeć, jak się po­ru­sza. Bo wszyst­kie jego ko­bie­ty mia­ły zie­lo­ne oczy. Bo gdy­by wy­szła w nocy - zna­la­zł­by ją (i przy­pro­wa­dził). Prze­pły­wa­ła przez nich rze­ka. Prze­ży­li przez go­dzi­nę wszyst­kie pory roku. - Jak ja cię wy­trzy­mam - my­śla­ła dziew­czy­na. Jak to wy­trzy­ma mój lek­ki krę­go­słup i moja kon­struk­cja wciąż nie­usta­lo­na. (By­cie z nim jest jak sta­nie nad prze­pa­ścią z my­ślą. O sko­ku. Wciąż była zmę­czo­na. Po spo­tka­niach spa­ła go­dzi­na­mi i ja­dła, ja­dła mię­so krwi­ste i ja­dła kieł­ba­sę). A to było tak: Bie­brza, Czer­wo­ne Ba­gno Po­trze­ba do­bro­dziejstw: krót­kie dni, wart­kie lata, kie­dy ży­cie wie­czo­rem wy­pa­da z to­rów ję­zy­ka i przy­sta­je nie­me