Inferno

Robert Langdon, światowej sławy znawca ikonologii i historii sztuki, budzi się w szpitalnym łóżku we Florencji i za nic nie pamięta, jak się tam dostał. Nie potrafi też wyjaśnić, dlaczego w jego kieszeni znajduje się pewien tajemniczy przedmiot.

 Kiedy tylko dochodzi do siebie i zaczyna zastanawiać się nad swoją dziwną i nielogiczną sytuacją, ktoś próbuje go zabić. W towarzystwie młodej lekarki, Sienny Brooks, Langdon wymyka się ze szpitala i rozpoczyna ucieczkę przed swoim prześladowcą. Okazuje się, że aby poznać odpowiedzi na nękające go pytania, będzie musiał podążyć tropem tajemniczych wskazówek ukrytych w słynnym poemacie Dantego?
Czy imponująca wiedza Langdona okaże się wystarczająca, aby rozwikłać mrożący krew w żyłach spisek, który wkrótce może zniszczyć świat? Czy Robert Langdon i Sienna Brooks zdołają zapobiec globalnej zagładzie?

O Danie Brownie w zasadzie nie dało się nie słyszeć. Jak sam napis na książce głosi, jest on ?najpopularniejszym pisarzem na świecie?, co nie wydaje się być przesadnym stwierdzeniem, patrząc na to, jak bardzo znane są jego powieści i ekranizacje nakręcone na ich podstawie. Ja do tej pory, sama nie wiem, dlaczego, zwlekałam z sięgnięciem po jego twórczość. Wiedziałam, że jest to coś, co absolutnie MUSZĘ przeczytać, ale wciąż odkładałam to w czasie. W końcu zdecydowałam się sięgnąć po Inferno, które zagrzewało miejsce na mojej półce już od ponad pół roku.

Chociaż moje umiejętności plastyczne są raczej nikłe, zawsze interesowała mnie sztuka. Lubiłam przyglądać się obrazom, rzeźbom i freskom, interpretując ich znaczenie. Historia też zawsze była dla mnie czymś fascynującym i ciekawym, a literatura, wiadomo, jest ogromną częścią mojego życia. Otwierając Inferno, czułam się więc, jakbym wchodziła do mojego własnego prywatnego raju, tak przepełnionego rzeczami, na które warto zwrócić uwagę, że nie wiadomo, w którą stronę zwrócić wzrok.

Dan Brown zdołał stworzyć historię, która kręci się wokół AUTENTYCZNYCH dzieł literackich, postaci historycznych i dzieł sztuki. Inferno mogłoby równie dobrze być przewodnikiem po zabytkach Florencji lub krótkim opisem życia Dantego Alighieri, ponieważ znajdziemy tam całe mnóstwo faktów i ciekawostek na temat architektury, sztuki i historii. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak wielki i złożony jest umysł Dana Browna, który potrafił poskładać te wszystkie fakty historyczne w jedną spójną, piekielnie inteligentną całość.

Książka, jakby nie było, jest thrillerem, więc oczekuje się od niej niezwykle porywającej akcji, która nie pozwoli oderwać się od powieści. Jeśli zastanawiacie się, czy Inferno wpasowuje się w tą definicję, wystarczy, że powiem Wam, że wszystkie wydarzenia z prawie siedmiuset stron książki mają miejsce w ciągu zaledwie jednego dnia. Niewiarygodne! Tutaj nie ma ani chwili, żeby chociaż pomyśleć o nudzie!

Ogromnym plusem tej książki są bohaterowie ? Robert Langdon, którego postać znana jest nawet tym, którzy do tej pory nie mieli okazji przeczytać powieści Browna, oraz Sienna Brooks. Na samym początku Robert wydawał mi się trochę takim nieporadnym geniuszem, któremu Sienna nieraz musiała ratować tyłek. I faktycznie, umysł Langdona jest zdecydowanie jego mocniejszą stroną niż umiejętność walki czy ucieczki. Ale prawda jest taka, że zarówno Robert, jak i Sienna, są po prostu piekielnie inteligentni, jak jacyś cholerni wszystkowiedzący geniusze! Na każdym kroku zdumiewała mnie ich mądrość i błyskotliwość, która pomagała im wyjść z każdej, nawet najgorszej opresji.

W pewnym momencie powieść wprawiła mnie w prawdziwe osłupienie i byłam w stanie wtedy tylko myśleć: CO TU SIĘ DZIEJE?! Na raz okazuje się, że wszystko, co przez długi czas wydawało nam się pewne i prawdziwe, w rzeczywistości jest tylko iluzją. Już widzę Dana Browna, który śmieje się zadowolony, że udało mu się nas zwieść, podczas gdy my siedzimy oniemiali i nie możemy zebrać myśli. Autor bawi się z czytelnikami w kotka i myszkę, wodząc ich za nos, aby chwilę później pokazać im, jak naiwni byli, wierząc w jego historię.

Naprawdę nie wiem, dlaczego tak długo zwlekałam z sięgnięciem po Inferno. Jest to powieść tak fenomenalna i perfekcyjna, że nie potrafię tego opisać. Tak, PERFEKCYJNA. Nie jestem w stanie przytoczyć nawet maleńkiej wady tej książki. Jest w niej wszystko to, co tak uwielbiam: zagadki, porywająca akcja, sztuka i historia, intrygujący bohaterowie? Mam wrażenie, że jest to opowieść napisana specjalnie dla mnie.

Jeśli z jakiegoś powodu jeszcze nie przeczytaliście książki Dana Browna, to, proszę, nie czekajcie z tym! Jest to powieść, której na długo nie zapomnicie i jestem pewna, że rozbudzi w Was chęć nagłego odwiedzenia Florencji i zobaczenia tych wszystkich fascynujących zabytków. Inferno to niezwykle zawiły i inteligentny thriller, który porywa i nie pozwala się oderwać do samego końca. Chcę więcej!

...

Piekielnie dobrze napisana książka pouczająca nas o informacje z poprzednich wieków.
Dan Brown znany pisarz książek, w których występuje bohater którego kochają miliony ludzi na świecie.
Jego książki, to: ?Anioły i Demony?, ?Kod Da Vinci?, ?Zaginiony Symbol?.
Dzięki tym historiom powstało dużo filmów, które bazują na przygodach Roberta Langdona.
Historyk, profesor, znawca architektury i detektyw w jednym.
Igranie z ogniem, ocieranie o śmierć i tajemnice, to tylko niektóre z jego charakteru i zachowania z życia codziennego.

W tej książce Robert będzie zmagał się z czymś co nazywa się Inferno i jest śmiertelne dla całej ludzkości. Wszystko to ma związek ze znanym poetą, który jest ponadczasowy i powinno się go znać.
?Boska Komedia? - to dzieło będzie grało główną rolę w tym wszystkim.
Lecz od początku?
Pewnego dnia Robert budzi się z silnym bólem głowy, umysł nie pracuje tak jak wcześniej, oczy zakrywa biała mgła, a nos rejestruje dziwne zapachy, jak w szpitalu.
Nagle wszystko staje się jasne. Mężczyzna leży na szpitalnym łóżku z blizną na potylicy. Na dodatek w pamięci ma duże czarne dziury i nie pamięta co wczoraj robił, ani gdzie jest.
Sen, który miał przed przebudzeniem był dowodem tego, że coś niebezpiecznego musiało się stać i on jest w samym środku całego zamieszania. Sen był tak naprawdę halucynacjami na jawie. Widział tam piekło, istoty piekielne i kobietę odzianą w biel, która mówi, aby się spieszył uratować ludzi na Ziemi.
Nagle do jego sali wpada zaalarmowana lekarka, a zaraz za nią kobieta w czerni mierząca do niego z pistoletu. Tylko zdrowy rozsądek lekarki pozwala mu przeżyć i udostępnia drogę ucieczki.

Książka świetna, bardzo polubiłam wcześniejsze przygody ciekawskiego historyka i w sumie to bardzo się cieszę z możliwości przeczytania książki, ponieważ oglądałam wcześniej tylko filmy.
W książce nie zabraknie tajemnic, ocierania się o śmierć i odkrywania przeszłości Dantego Alighieri.
Cały świat drży na słowo Inferno, a jego losy spoczywają tylko i wyłącznie w rękach Roberta Langdona.
Polecamy, zespół dobrerecenzje

Przez lata Dan Brown wymykał mi się w stylu Roberta Langdona. Miałem mgliste pojęcie o jego publikacjach, lecz nawet do mnie dotarły informacje o sukcesach jakie odniosły. Jednakże w dalszym ciągu nie miałem motywacji, aby sięgnąć po którąkolwiek z książkę. Pojawiły się pierwsze ekranizacje, w których Tom Hanks uganiał się po przeróżnych zabytkach europejskich metropolii, co mnie odrobinę zaintrygowało. Kiedy do kin zawitało "Inferno" postanowiłem bardziej się przygotować, aby mieć jakiś punkt odniesienia. Pochłaniałem z łatwością kolejne strony, odwiedzałem zabytki Florencji, Wenecji oraz Stambułu. Niemniej momentami opis owych wspaniałości architektury i sztuki całkowicie spychał na dalszy plan fabułę, a "Inferno" stało się, swego rodzaju, przewodnikiem, który przygniatał - w tej chwili rachityczną - opowieść. Gdy obróciłem swój egzemplarz książki, to moim oczom ukazał się opis, którego fragment chciałbym zacytować: "(...) ale kto wie, czy kluczem do sukcesu jego prozy są postaci głównych bohaterów - przypominające mitycznych herosów, bo obdarzone ponadprzeciętną inteligencją, sprawnością fizyczną i szczęściem. Langdon to wykształcony, subtelny i elegancko ubrany superman, a jego partnerki w niczym mu nie ustępują". Naprawdę nie mam zielonego pojęcia dlaczego te słowa pojawiły się na odwrocie książki. Langdon początkowo jest bezbronny jak dziecko oraz pozbawiony wspomnień, lecz z czasem one wracają, ale trudno mówić tu o ponadprzeciętnej inteligencji. Jest profesorem ikonografii oraz historii sztuki, po prostu łączy fakty z dziedziny, którą zajmuje się od lat. Dodatkowo dość często ma "olśnienia", na które natrafia dzięki zwykłemu szczęściu, gdyż to jest nad wyraz ponadprzeciętne. Swego rodzaju DEUS EX MACHINA wybawiająca bohaterów z tarapatów. Jego partnerka, poza krótką wzmianką, która ma powiedzieć czytelnikowi, iż jest wybitnie inteligentna nie robi nic co mogłoby o tym świadczyć. Kilka dziecinnych, teatralnych sztuczek zdecydowanie do tego nie przekonuje. Kiedy zbliżałem się do końca zaczynało odrobinę wiać nudą, a atmosfera osaczenia oraz zagrożenia rozwiała się niczym dym i dokładnie w tym momencie wszystko zostało wywrócone do góry nogami, a śmiertelna zaraza, którą widziałem jako krwawe sceny z dantejskiego piekła okazała się całkowicie odmienna. BOOOM! Zaskoczenie, którego nie przewidziałem. W mojej opinii Brown zbyt skoncentrował się na opisach i historii poszczególnych obiektów. Oczywiście jest to plusem dla kogoś, kto chciałby bardziej zagłębić się w świat architektury oraz sztuki, lecz cierpią na tym bohaterowie, którzy są nijacy, a relacje między nimi niezwykle płytkie. Sama fabuła po czasie staje się schematyczna i podobna do tego co widziałem na ekranie kina: ucieczka - rozwiązanie zagadki - ucieczka itd. Kolorytu dodaje zakończenie, moim zdaniem, całkiem udane.