Forrest Gump (twarda)

Forrest Gump - człowiek, którego chyba nikomu, kto choć trochę ma rozeznanie w książkowo-filmowym światku, przedstawiać nie trzeba. Nazwijmy go prosto z mostu, brutalnie, tak zresztą jak mówi sam o sobie - idiota. Niegroźny fajtłapa, o niziutkim IQ i wysokim wzroście, z dużym ciałem i małym mózgiem, z szybkimi nogami i wolnym rozumowaniem, z wielką siłą i jeszcze większym sercem.
Historię Forresta poznajemy z jego własnych ust. Ta książka to autobiografia, pisana w pierwszej osobie, językiem prostym, komicznym, zawierającym poprzekręcane słowa i interpunkcyjne braki. Jak się to czyta? Świetnie! Szybko, lekko, swojsko, z uśmiechem na ustach i oczywiście z wielkim zainteresowaniem.
Załóżmy, że tej książki nie napisał Winston Groom, lecz właśnie faktycznie gdzieś tam sobie żyjący Forrest Gump (takich forrestów zapewne na świecie jest w bród). Co chciał nam przekazać? Jak dla mnie ten przekaz jest jasny jak słońce - że życie każdego z nas może być ciekawe, wartościowe, warte uwagi i warte opisania. I że każdy z nas jest inny, ale tak samo ważny, niezależnie od statusu majątkowego czy poziomu IQ. I że aby żyć szczęśliwie, wystarczy zawsze "chcieć dobrze", mieć marzenia i próbować je spełniać. "Żaden ze mnie orzeł, fakt, ale nie jestem tak głupi jak się ludziom zdaje, bo to co oni widzą nijak się ma do tego co się telepie w mojej łepetynie" - tak mówi Forrest, być może w tym jednym zdaniu zawierając sedno ludzkiego indywidualizmu i jednocześnie braku naszego zrozumienia dla siebie nawzajem.
Idiota futbolowym mistrzem; idiota sławnym zapaśnikiem; idiota szachowym wirtuozem; idiota kosmonautą; idiota milionerem. Jak ten szereg ponadprzeciętnych sukcesów ma się do poniżejprzeciętnego ilorazu inteligencji? "Może jestem idiota, ale zawsze chciałem dobrze" - czyżby to była recepta na szczęście i sukces w życiu? Zawsze chcieć dobrze? Być może tak. Książki Grooma nie traktujmy jednak jako modelu egzystencji. Wszak gdybyśmy wszyscy byli forrestami... Skłońmy się jednak po tej lekturze do pewnych refleksji. Czy aby w codziennym pędzie życia, w codziennej pogoni za pieniądzem, za ambicjami, za górnolotnym ideami, zbyt często nie zapominamy o sprawach prostych, przyziemnych? Czy jest tu jeszcze miejsce na prawdziwą miłość? Na przyjaźń? Czy zdajemy sobie sprawę, że szale na wadze ludzkich marzeń mogą się zrównoważyć, gdy na jednej z nich położymy willę z basenem, a na drugiej spokój ducha i ostatnie pięć dolarów w kieszeni?
Przemyślcie to.
I pamiętajcie, że podczas gdy my szukając Świętego Graala pędzimy na złamanie karku, tuż obok stoi ktoś, komu po prostu "chce się siku". Szanujmy go i zrozummy. I nie myślmy sobie, że jego pragnienia i potrzeby są choć trochę mniej ważne niż nasze.