Eragon (twarda)

"Eragon". Ot, zwykła książka jakich istnieją tysiące, a potrafi obudzić w odbiorcach tak sprzeczne odczucia! Duża liczba osób uznaje ją za powieść klasy najniższej, przypisuje Paoliniemu powielanie wątków "wielkich twórców gatunku fantasy", zarzuca prosty język. Część uznaje lekki styl autora "Eragona" jako wielką zaletę, a samą powieścią zachwyca się bez reszty. Ja, w pewnym sensie, należę do grupy ostatniej. Może "zachwyt" zamieniłabym na słowo nieco mniejsze, a nad stylem pisarzowi poradziłabym jeszcze popracować z korektorem, ale tak - podobał mi się "Eragon"! I być może jest to wyłącznie wynikiem tego, iż to nie od mistrzów zaczynałam moją przygodę z fantastyką, a może już takie mam skrzywienie, ale naprawdę polecam wam przeczytanie tej książki! Oj, raczej nie radziłabym kupować jej w prezencie dla konesera gatunku fantasy, ale nie ma najmniejszych przeszkód by komuś niewtajemniczonemu nie przypadł do gustu! I, tak, sama jestem przykładem, że "Eragon" jest naprawdę w stanie otworzyć człowieka na fantastykę! Gorąco polecam!

Dla mnie Eragon Christophera Paoliniego to przykład ksiażki, w której zastosowano współczesne techniki marketingowe. Powieść jest skierowana do młodszego odbiorcy. Książka opowiada losy młodego chłopca o imieniu "Eragon", który przypadkiem staje się posiadaczem smoczego jaja. Od tego momentu zaczyna się jego wielka przygoda. Autor bardzo sprawnie połączył różne oklepane wątpi (Pościgi, walka, utrata bliskich, smoczy jeźdźcy, złe imperium i dobrzy rebelianci) w jedno całość przy czym nadał im nowe brzmienie dzięki czemu czytanie książki nie powoduje irytacji. Eragon napisany jest prostym językiem, widać że napisał ją 15-latek. Podsumowując jest to książka operująca prostym językiem, przedstawiająca dość sztampową historię. Pozdrawiam:))

Nudne są te powieści fantastyczne wykreowane przez tych młodych i „odkrywczych” twórców.
Ktoś kiedyś wymyślił poradnik pod tytułem: „jak napisać powieść fantastyczną”. Mianowicie musi być morze, góry, pustynia, jezioro (i mapa dołączona do książki). Koniecznie wyznaczona musi być wyraźna linia podziału na złych i dobrych (oparta na zasadzie kto nie z nami ten przeciw nam). Nie może również zabraknąć elfów, trolli, krasnoludów i ludzi. A i bohater musi być młody i obiecujący, musi mieć mistrza który umrze w najmniej oczekiwanym momencie. Z naciskiem na „bohater” bo przecież kobieta nie może być główną postacią. W powieściach fantastycznych kobieta jest tylko i wyłącznie od prania.
I autorzy powieści fantastycznych stosują ten poradnik w każdym calu nie pozwalając sobie nawet na niewielkie ustępstwa. Również autor Eragona nie pozwala sobie na odstępstwa od tej normy. Jest ściśle wyznaczone terytorium (koniecznie z mapką)? Jest. Źli i dobrzy są? Są. Trolle, krasnoludy elfy i inne zerżnięte od Tolkiena postacie są? Są, co najwyżej mają inne nazwy. Do tego autor tej powieści wychował się na znanym panu J.R.R. co miało widoczny wpływ na dzieło.
Wspominałem już że głównym bohaterem jest głupek? Tak, towarzyszem naszej podróży przez meandry fabuły jest prosty wioskowy głupek. Co jest dość irytujące gdyż nasz bohater wielokrotnie robi z siebie idiotę zniechęcając do siebie większość innych bohaterów. Tok myslenia również nie zachwyca, bowiem główny bohater domyśla się tego o czym czytelnik wie już po pięciu minutach. A właśnie inni bohaterzy (łącznie z głównym) są płascy jak deski do prasowania. Źli są źli a dobrzy są dobrzy nawet po torturach które normalnych ludzi doprowadziłyby do szaleństwa.
Dużo jeszcze by można napisać o wadach tej powieści. O tym że połowa książki jest zerżnięta z Władcy pierścieni, o języku elfów który został stworzony przez autora bez ładu i składu i o tym że główną treścią powieści jest bieganie i zabijanie. Jedyną zaletą tego tworu jest chyba tylko lekki styl dzięki któremu da się to czytać. Porażka. Ktoś musiał oślepić tych wszystkich którzy zachwycają się tym dziełem.

na czym polega fenomen eragona,dlaczego mozna ja czytac kilka godzin dziennie i nie byc znuzonym...??hmm...odpowiedz jest prosta ksiazki fantasy maja to do siebie ze kazdy doslownie kazdy moze utozsamic sie z bohaterem i choc na chwilke oderwac sie od szarej rzeczywistosci... eragon poteguje to uczucie poniewaz jest napisany prostym a jednoczesnie ciekawym jezykiem...polecam kazdemu i dorslome i mlodszemu ...to lektura przez ktora przynajmniej kilka dni nie bedziesz mogl zasnac....9/10:)

Eragon jest ksiazka pisana dosc prostym jezykiem, wiec czyta się ja latwo i przyjemnie. Opowiada historie bohatera tytułowego który podczas polowania znajduje smocze jajo. Gdy jednej nocy z tego jaja wykluwa się smok młodzieniec nawiązuje z nim więź przez co staje się legendarnym smoczym jeźdźcem. Chcąc bądź nie chcąc zostaje wplotany w wielka wojna miedzy królem Galbatorixem, okrutnym władcą imperium,a buntownikami próbującymi walczyc z tyrania.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam na półce sklepowej "Eragona", pomyślałam, że to może być dobra książka. Dokładnie dwa miesiące później trafiła w moje ręce. Zaczęłam czytać. Początkowo tylko jeden rozidział dziennie. Później jednak lektura tak mnie pochłonęła ,że większość czasu spędzałam przy książce. Rano, zaraz po przebudzeniu ,otwierałam "Eragona" i czytałam. Czytałam przy śniadaniu (zostawiając kilka ładnych plam na książce...), wychodząc do szkoły pakowałam do plecaka... "Eragona". Po szkole siadałam w fotelu i czytałam tak długo, aż literki nie zaczęły skakać i mieszać się. Książka ta wydawała mi się na początku gruba, "nie przeczytam jej, jest za długa" -mówiłam... a kiedy skończyłam, powiedziałam "To było stanowczo za krótkie". "Eragon" zetknął się już z wieloma pochlebstwami, ale również z niejedną ostrą krytką. Krytycy mówili: "Paolini pomieszał tylko wątki z innych powieści!", "Autor nie zna się zupełnie na pisaniu", albo "główny wątek jest zbyt banalny". To wszystko nie ma znaczenia. Paolini może i zaporzyczył kilka wątków, może i nie znał się na pisaniu, może główny wątek jest typowy, ale wszystko jest tak pięknie, zgrabnie i płynnie połączone, że ma się wrażenie, jakby pisał to zawodowy pisarz z wieloletnim stażem. Poza tym dużym plusem jest to, że autor miał zaledwie 15 lat, gdy rozpoczął pisanie "Eragona", bo przecież główny bohater również miał 15 lat. Kiedy czyta się powieści np. Tolkiena, czy J.K.Rowling, wydaje się, że główny bohater jest zbyt mądry, elokwenty, czy rozsądny jak na swój wiek. Tu tego nie ma, bo główny bohater był w tym samym wieku co autor. No i trzeba też wspomnieć, że dziecięca (bo przecież autor był jeszcze dzieckiem) wyobraźnia jest nieprzewidywalna i nieograniczona. Dziecko jest w stanie wyobrazić sobie o wiele więcj niż dorosły. Czuć to wyraźnie przy lekturze "Eragona". Niech krytycy krytykują i mieszają z błotem, ale mimo wszystko dla mnie tak książka jest (i będzie na zawsze) najniezwyklejszą opowieścią, która całkowicie zawładnęła moim umysłem...

Książka „Eragon” opowiada o 15-letnim chłopcu, który przeżywa wstrząs na wskutek znalezienia tajemniczego kamienia na pustej polanie, w środku pasma górskiego Kośćca. Wkrótce z niebieskiego kamienia wykluwa się smok. Nazywa się Saphira. Po śmierci wuja Eragona, ten wraz z Bromem-miejskim bajarzem-wyrusza w niebezpieczną podróż do gór Beorskich, do Vardenów. Poznaje magię. Ratuje Elfkę Aryę z rąk cienia Durzy. Pod koniec książki Eragon walczy w fantastycznym miejscu, mieście-górze o nazwie Farthen Dur. Zabija cienia Durzę i tym samym przegania oddziały urugali z kryjówki Vardenów.
Tę książkę polecam osobom lubiącym średniowiecze, magie i fantazję. Ta książka pokazuje wielkie poświęcenie dla czegoś co się kocha. Naprawdę- Gorąco Polecam!!!

Eragon to nastolatek mieszkający ze swoim wujkiem i jego synem. Pewnego dnia wyrusza na polowanie w masywy Kośćca. Okoliczni mieszkańcy uważają te góry za przeklęte, jednak to nie zraża odważnego chłopca. Podczas pościgu za ranionym zwierzem zapędza się bardzo daleko od domu. Trafia na nieznaną polankę. W chwili, gdy Eragon zbliżył się do granicy drzew następuje wybuch i na środku pojawił się duży kamień. Młodzieniec myśląc, że zrobiony jest z jakiegoś cennego kruszcu zabrał go do wsi, aby wymienić na mięso całkiem zapominając o zastanowieniu się nad tajemniczym pochodzeniem znaleziska. Okoliczni mieszkańcy dowiedziawszy się, iż kamień pochodzi z Kośćca odmówili wymiany. Po jakimś czasie z jajka,bo tym w rzeczywistości była skała, wykluła się smoczyca.
I właśnie w ten sposób Eragon rozpoczyna swoją najwiękrzą życiową przygodę. Polecam dla miłośników smoków i nie tylko. To dobra lektura zarówno na długie, zimowe wieczory jak i ciepłe, słoneczne popołudnia, bo jak już zacznie się czytać, to nie można przestać, a jeśli już to po to, aby otworzyć drugą część powieści - Najstarszego;).

„Eragon” jest to książka którą warto przeczytać, ponieważ daje ponieść się wyobraźni. Szybko się ją czyta i przyjemnie, pozwala być nam każdym kim zechcemy. Dzięki niej przeżywamy emocje jakie trudno zapomnieć. Z każdą kartką jesteśmy coraz bardziej ciekawsi co się zdarzy dalej. A gdy już ją się przeczyta nie można się doczekać dalszej części. Bardzo gorąco polecam ją fanom „Harrego Pottera” i „Władcy Pierścieni” po prostu fanom fantasy. Może wydawać się znawcą Trylogii Tolkiena i Harrego Pottera, że jest to powtórzenie niektórych akcji z tych książek ale to nie jest dojąca prawda. Jeszcze raz bardzo gorąco polecam!