Dziewczyna z pociągu (twarda)

Rachel każdego ranka dojeżdża do pracy tym samym pociągiem. Wie, że pociąg zawsze zatrzymuje się przed tym samym semaforem, dokładnie naprzeciwko szeregu domów.

Zaczyna się jej nawet wydawać, że zna ludzi, którzy mieszkają w jednym z nich. Uważa, że prowadzą doskonałe życie. Gdyby tylko mogła być tak szczęśliwa jak oni.

I nagle widzi coś wstrząsającego. Widzi tylko przez chwilę, bo pociąg rusza, ale to wystarcza.

Wszystko się zmienia. Rachel ma teraz okazję stać się częścią życia ludzi, których widywała jedynie z daleka. Teraz się przekonają, że jest kimś więcej niż tylko dziewczyną z pociągu.

Wstyd. Rozpacz. Strach. Manipulacja. Zemsta. Jedena trasa pociągu, wielki kocioł emocji. Wyobraź sobie, że uciekasz od teraźniejszości, od utraty pracy, domu, chłopaka. Uciekasz w alkohol, ale także będąc świadom swojego upadku, dna które osiągnęłaś, uciekasz w życie innych ludzi. W dodatku obcych Ci ludzi. A dokładniej w same tylko wyobrażenie o ich życiu. Czy to może być groźne? Czy taka ucieczka może w ogóle doprowadzić do czegokolwiek?

"Moje dobre anioły znowu przegrały, pokonane przez alkohol, przez kobietę, którą jestem gdy piję. Pijana Rachel nie dostrzega konsekwencji, jest albo przesadnie wylewna i pełna optymizmu, albo płonie z nienawiści. Nie ma przeszłości ani przyszłości. Istnieje tylko tu i teraz."


Z pierwszej recenzji wiecie już, że powieści kryminalne nie są moim ulubionym gatunkiem literackim. Co więc mnie skłoniło do przeczytania tego tytułu? Bardzo przyjazna opinia Stephena Kinga? Fenomen sprzedażowy? Nie bardzo. Nie raz już sparzyłem się na "światowcych recenzjach". Zdecydowałem się na Dziewczynę z pociągu ponieważ jest debiutem. Paula Hawkins miała w moich oczach czystą kartę. Chciałem wyrobić sobie o Niej opinię. Może trochę chciałem pobawić się w proroka i spróbować zgadnąć jak potoczy się jej literacka kariera? I szczerze powiedziawszy mile mnie zaskoczyła.

Fabuła powieści bez zbędnego spoilerowania przedstawia się mniej więcej tak: Młoda kobieta codziennie wsiada do pociągu relacji: Ashbury-Euston punktualnie o 8:04 i jedzie do pracy w Londynie. Każdego poranka, przez dokładnie 54 minuty, obserwuje mieszkańców wiktoriańskich domów, które dawno temu zbudowano wzdłuż torów kolejowych. Jej szczególną uwagę przykuwa dom numer 15, należący do Jasona i Jess. Innych zaś specjalnie unika, aby nie zauważać szczęśliwego i spełnionego życia jego mieszkańców, które jeszcze nie tak dawno temu było i jej udziałem. Rachel, bo tak nazywa się główna bohaterka powieści, pewnego dnia dowiaduje się, że policja poszukuje zaginionej Jess. Od tej pory wszystko zostaje wywrócone do góry nogami, ponieważ kobieta staje się świadkiem w sprawie zaginięcia.

"Nie ma nic bardziej bolesnego i destrukcyjnego niż podejrzliwość."

Co ciekawe autorka ukazuje historie z perspektywy trzech kobiet (zawsze w narracji pierwszoosobowej co dodatkowo pozwala ?wejść w skórę? bohaterek), których pozornie nic nie łączy: przytoczoną już Rachel, Megan i Anny. Czytelnik poznaje dzieje każdej z nich: na bieżące relacje składają się wydarzenia z przeszłości połączone z ciągiem bieżących myśli. W ten sposób pozwala na bardzo dokładne poznanie osobowości każdej z bohaterek: pustki Rachel, strachu Anny, złamanej miłości Megan. Odbiorca uczy się z czasem ich toku myślenia, poznaje ich obawy, a wraz z rozwojem akcji także to, kim naprawdę są i przed kim starają się tą prawdę ukryć.

Główna bohaterka jest opisana w prawdziwie mistrzostwie sposób. Na pierwszy rzut oka niepoczytalna, kłamliwa alkoholiczka, zrujnowana przez życie, zrozpaczona, całkowicie bierna ? jednym słowem idealna ofiara. Jednak gdzieś pod tą powłoką, skorupą mającym odciąć ją od świata, znajduje się Rachel inteligentna, konsekwentna, z kamiennym sercem, co właściwie jest definicją zabójcy.

Miłośnicy logicznych zagadek jak również czytelnicy lubujący się w wartko rozwijającej się akcji będą (przynajmniej na początku) zawiedzeni. Wydarzenia nie dzieją się zbyt szybko. Jest to bardziej psychologiczny thriller niż detektywistyczny kryminał. Wiele w nim przemyśleń i spostrzeżeń opisywanych bohaterów. Dopiero podczas zaginięcia Jess akcja nabiera swoistego tempa. Każdą stronę zaczyna się czytać z coraz większym zainteresowaniem, podejrzewając o zbrodnie każdego, nawet boską interwencję.

"Jesteś jak te psy, te niechciane, które przez całe życie są źle traktowane. Kopiesz je i kopiesz, a one wciąż wracają, wciąż płaszczą się i merdają ogonem. Proszą, błagają. Mają nadzieję, że tym razem zrobią coś dobrze i wreszcie je pokochasz. Taka właśnie jesteś, prawda Rach? Jesteś psem."

Z ciekawostek, to doczytałem się, że książka ma zostać zekranizowana przez studio Dreamworks, które już wykupiło prawa autorskie do zekranizowania powieści. Jestem ciekawy czy film będzie w stanie oddać z jednej strony rosnące napięcie i lęk, a z drugiej pełne niepokoju, niejednorodnie chore wręcz, niepełne, bez składne myśli i zachowania alkoholiczki. Czas pokaże?

Podsumowując, jestem bardzo zadowolony, że sięgnąłem po ten tytuł dając szanse debiutującej autorce. Okazało się, że Paula Hawkins jest pisarką która znakomicie potrafi budować armosferę, świtnie bawi się słowem, bardzo dobrze radzi sobie z przedstawianiem ludzkiej psychiki. Jej bohaterowie są prawdziwi, niczym wyciągnięci z życia i choć nie łatwo wprost się z nimi utożsamić, to już zdecydowanie prościej odkryć że w każdym z nas jest cząstka Rachel, Anny czy Megan.

Życzę Pauli Hawkins wielkiej światowej kariery, dalszych książek na miarę Dziewczyny z pociągu, bo potrafi oddać "to coś", co trudno znaleźć gdzie indziej.

"Dziewczyna z pociągu" to poruszające studium rozpadu jednostki i rodziny jako elementarnej cegiełki budującej społeczeństwo. Zaczęło się groźnie, prawda? Otóż tytułowa bohaterka Rachel po tym jak odszedł od niej mąż nie potrafi poradzić sobie z własnym życiem. Popada w alkoholizm, traci pracę a mimo to miesiącami udaje przed współlokatorką, że do tej pracy dojeżdża. Podczas jednej z takich podróży, oczywiście tytułowym pociągiem zauważa, że para osób, które do tej pory zwykle obserwowała przez okno wygląda zgoła inaczej. Jest ta sama kobieta natomiast zmienił się mężczyzna, nie jest nim ten człowiek co zawsze. Ten być może mało istotny element stanowi dla autorki Pauli Hawkins punkt wyjścia do całej historii. "Dziewczyna z pociągu" wbrew pozorom nie jest jakimś szczególnie fabularnie zapętlonym thrillerem. Intryga jest raczej skromna i okazuje się, że wynika tylko z nieszczęśliwego wypadku. Rachel stanowi mało wiarygodną osobę dla śledczych, którzy próbują ustalić kto może stać za śmiercią dziewczyny, którą główna bohaterka wdziała przez okno. Czy to jej mąż, terapeuta, a może trzecia osoba- ta wobec, której rzucanie jakichkolwiek podejrzeń na pierwszy rzut oka jawi się jako absurdalne? Bestseller Hawkins jest utrzymany w dość smutnej tonacji. Główni bohaterowie raczej nie mają wiele powodów do radości. Są zdradzani, mają drugie, często mroczne oblicze i nie ufają sobie nawzajem. Zastanawiam się czy autorka chciała nam poprzez swoją książkę zaserwować obraz współczesnego świata widziany jej oczami. A może fabuła książki to zwykła historia jak każda inna tylko "podkręcona" na potrzeby książki. Nie wiem, w każdym razie "Dziewczyna z pociągu" sprzedała się w milionach egzemplarzy i również w naszym kraju została bestsellerem. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć czym takim wyróżnia się ta właśnie książka spośród innych thrillerów, to niech po prostu ją przeczyta.