Dziewczyna, która sięgnęła nieba

Na okładce znalazłam informację iż ?schizofreniczna natura autora pozwala mu tworzyć z jednakowym zapałem krwawe thrillery i subtelne bajki dla dzieci?. Tym razem powstała nasycona erotyzmem bajeczka dla pań. Są tu zarówno piękne stroje, jak i odrażające opisy chorób, fekaliów i nędzy. Pojawiają się arystokraci i złodzieje, oszuści i księża. Czasami naprawdę trudno się zorientować, kto jest kim. Główni bohaterowie to sieroty, od najmłodszych lat zmuszeni do troszczenia się o siebie, doświadczeni ubóstwem i ciężką harówką. Jednakże Mercurio postanawia się nie poddać i za wszelką cenę walczyć o swoją wolność. Zastanawia się, co sprawi, że będzie niezależny, a ponieważ przeniósł się z Rzymu do Wenecji, wybór jest oczywisty ? statek i żegluga w stronę Nowego Świata. Zwłaszcza, że jego ukochana jest Żydówką, która zmuszona jest żyć i mieszkać w getcie. Akcja książki toczy się w latach 1515-1517. Autor wiele czasu poświęcił na oddanie realiów świata przedstawionego, ciekawy jest opis powstawania galery, od szkicu na ziemi do zwodowania ? stocznia potrzebowała na to jednego dnia. Lecz niestety, bohaterowie myślą jak ludzie współcześni, używają współczesnego języka (mam świadomość, że leksyka szesnastowieczna mogłaby być zupełnie niezrozumiała, lecz nie ma w tekście najmniejszych nawet wtrętów z języka ówczesnych Włoch, no może poza łaciną). Problemy głównych postaci, ich przygody i perturbacje to świetny przykład literatury romansowej. Raczej nie płaszcza i szpady, lecz przebieranek i oszustw, lecz niemniej jednak burza uczuć przedstawiona w powieści przemówi raczej do pensjonarki niż kobiety dojrzałej. I tym właśnie czytelniczkom polecam lekturę. Powinny być zadowolone, zwłaszcza z piętrzących się problemów na drodze do szczęścia zakochanych, które tylko umocnią ich miłość.