Dziedzice ziemi (twarda)

Wielki powrót do średniowiecznej Katalonii.

Falcones ponownie daje nam do ręki dzieło monumentalne. I raz jeszcze znakomicie snuje opowieść o kolejach ludzkiego losu, z wszystkimi jego wzlotami i upadkami, łącząc wątki ludzkie, refleksyjne, mroczne i historyczne. Całość ma w sobie - tak jak w przypadku "Katedry w Barcelonie" - niezapomniany, nieuchwytny, a jednak wyczuwalny klimat Katalonii. Wielkie brawa dla autora; rzadko się zdarza napisać kolejną część cyklu w tak dobrym stylu jak pierwszą.

"Dziedzice ziemi" to tak naprawdę, pomijając wszelkie wątki historyczne, historia o tym, jak... przeżyć. Przetrwać. Falcones ma wielki dar pokazywania tego, czym jest siła ludzkiego charakteru. Na czym polega jego niezłomność i jak zdumiewającym może być odnajdywanie w sobie jej kolejnych pokładów - zwłaszcza w chwilach, kiedy rzeczywistość i wydarzenia wokół bohaterów w każdy możliwy i racjonalny sposób przeczą temu, by człowiek mógł znaleźć w sobie jeszcze siłę na cokolwiek. To jednak możliwe, co pokazują opowieści snute przez Falconesa. Te wątki są zdecydowanie najciekawsze w każdej jego książce, którą miałem okazję przeczytać - również w tej.

Wielbiciele historii również będą jednak usatysfakcjonowani. Powiew historii czuć na każdym kroku, a wielka zaletą "Dziedziców ziemi" jest przy tym unikanie przeinaczeń i przekłamań, o które tak łatwo w przypadku książek, w których historia gra poniekąd (jednak) tylko drugoplanową rolę. Barcelona z przełomu XIV i XV wieku w wydaniu Falconesa jest bardzo... przekonująca. Realistyczna, zwłaszcza w zamieszczanych w książce opisach ludzkiego życia i jego mrocznych, brutalnych realiów, jakie były udziałem średniowiecznej codzienności. To naprawdę przekonuje, przez co książka jest jeszcze bardziej ciekawa. I bynajmniej nie nużąca - ponad 800 stron lektury to wcale nie męka, lecz czysta przyjemność.

Polecam.

Dziękuje Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:
https://cosnapolce.blogspot.com/2017/10/dziedzice-ziemi-ildefonso-falcones.html

Powieść przedstawia losy bohaterów rozgrywające się na przestrzeni lat 1387 do 1423. Każdy kto spodziewał się czegoś bardziej współczesnego może się trochę zdziwić. Co jednak nie powinno nikogo zniechęcić. Autor stworzył bowiem bardzo rozbudowany świat, w którym nie brakuje wyraźnie przedstawionych relacjo społecznych, wierzeń religijnych oraz postępu technologicznego.
Co jest jednak charakterystyczne dla tej powieści to fakt, że autor przedstawił bardzo szczegółowo kolejne wydarzenia historyczne, które miały ogromne znaczenie dla dalszych losów ludzkości. Autor oprócz tego, że skupił się na ogólnoświatowych wydarzenia, w sposób bardzo ciekawy przedstawił losy kolejnych ludzi. To jak radzą sobie w świecie w jakim przyszło im żyć, jest zdumiewające. Nie ma tam wielu wygód, bez których my nie potrafilibyśmy żyć. Czasem proste i trywialne dla bohaterów rzeczy, dla nas wydają się niemożliwe do wykonania. To jest właśnie cały urok tej powieści: przedstawienie życia takim jakie było, bez ubarwiania, bez udziwnień.

Autor stawia w swojej powieści na realizm. Szczegółowość z jaką oddane zostały takie sprawy jak struktury społeczne, czy życie codzienne ludzi, a także to jak wykonywali swoje zawody wciąga każdego, kto kiedykolwiek interesował się historią. Godne uwagi jest także przedstawienie Barcelony, zakamarki tego miejsca, zgiełk uliczny, ówczesna miejska architektura, ukazanie bogactwa i biedoty sąsiadujących ze sobą. Autor postarał się by to wszystko zachęcało do dalszej lektury.


Fabuła nie należy do najprostszych, ale jestem pewna że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Honor, sprawiedliwość, spokojne życie o to muszą walczyć kolejni bohaterowie. Nie obce im jest okrucieństwo czy wrogość innych osób. ?Dziedzice Ziemi? to doskonała lektura dla każdego kto szuka powieści pokazującej prawdziwe losy ludzi. Każdy kto szuka nieco bardziej wymagającej lektury powinien bez wahania sięgnąć po książkę, zaznaczam jednak, że warto znać ?Katedrę w Barcelonie?. Znajomość części pierwszej cyklu zdecydowanie ułatwi odnalezienie się w powieści. Jestem pod ogromnym wrażeniem utworu, ponieważ czytając powieść miałam wrażenie jakbym przeniosła się do Barcelony sprzed kilkuset lat.

recenzja:
http://isztarbooks.blogspot.com/2017/10/dziedzice-ziemi-ildefonso-falcones.html

Szczęście szybko może przerodzić się w ból, a zwątpienie w nadzieję. Niektórzy już od najmłodszych lat muszą walczyć by przetrwać kolejny dzień, czasem uśmiechnie się do nich los dając kogoś kto wyciągnie pomocną dłoń i da wiarę w nie tylko w lepsze jutro, ale i dzisiaj. Takie gesty pozwalają przetrwać najtrudniejsze chwile i przypominają, że dobro kiedyś zatriumfuje.

Życie Hugo Llora mogło potoczyć się zupełnie inaczej, lecz przeznaczenie skierowało go na ścieżki jakich nikt się nie spodziewał. Chciał tylko budować statki, być przy tym jak z pojedynczych desek powstaje dzieło, które pozwoli przemierzać morza. Jednak okazało się, iż to marzenie odeszło w siną w chwili, gdy szanowanego Arnau Estanyola pozbawiono życia. Dawni wrogowie nie zapomnieli o zemście i po raz kolejny jej dokonali. Hugo również poznał co znaczy popaść w niełaskę możnych, zwłaszcza takich pokroju Rogera Puiga. Honor i duma są chwalebnymi cechami, lecz gdy jest się biedakiem mogą tylko przysporzyć kłopotów i młody Llor przekonuje się o tym na własnej skórze. Ale zasady przekazane przez Arnau są silniejsze niż ból i upokorzenie, upływ czasu nie zaciera ich w umyśle, zwłaszcza w sercu Hugo, wprost przeciwnie. Lata mijają, życie toczy się swoim rytmem, wiele jest dane niedoszłemu mistrzowi szkutnictwa i równie dużo odebrane. Królowie wkładają na swą skroń korony, zwyciężają w wojnach, przegrywają bitwy, a Llor poznaje czym jest miłość, co znaczy utrata najbliższych i jak smakuje zemsta. Puigowie i Estanyolowie także mają wpływ na to co się dzieje wokół niego, czy dawny mentor byłby zadowolony z wyborów swego podopiecznego? Gdzie zawiodą Hugo uczucia i wierność wpojonym prawdom przez Arnau?

Średniowiecze można pokazać z wielu stron, chociaż dla większości i tak pozostanie epoką ciemną, zacofaną, daleką od wspaniałego antyku i nie umywającą się do intrygującego renesansu. Ildefonso Falcones odchodzi od stereotypowych obrazów, odkrywa przed czytelnikami epokę intrygującą i przede wszystkim pełną emocji. ?Dziedzice ziemi?, tak jak i wcześniejszy tom ?Katedra światła?, są powieścią pełną rozmachu, jednocześnie monumentalną i kameralną. Wielka historia kładzie się cieniem na egzystencji bohaterów, ale i oni ją kształtują, chociaż mogą to dostrzec tylko czytelnicy. Autor splata losy najbogatszych z najbiedniejszymi, chwile szczęścia z momentami bezbrzeżnego smutku, nie oszczędza postaciom dramatycznych przeżyć, wystawia ich na próby, lecz przede wszystkim z pomocą postaci odmalowuje obraz niezwykłego okresu dziejowego. ?Dziedzice ziemi? stanowią literacki fresk, który odświeża dawno zapomniany obraz, w jakim odnajdujemy prawdziwy uczuciowy węzeł, stworzony z miłości, zazdrości, chęci zemsty i namiętności, a wzmocniony niełatwą przeszłością. Lektura książki Ildefonso Falconesa daje możliwość niezwykłej podróży w czasie i poznania ludzi o jakich rzadko wspomina się w kronikach, lecz to właśnie oni stali za tymi, którzy się w nich znaleźli. Pomiędzy nadzieją i zwątpieniem bohaterowie walczą o swoje marzenia, dojrzewają i przede wszystkim pokazują ile jest warta uczciwość wobec siebie i innych oraz ile trzeba zapłacić by urzeczywistnić swoje pragnienia. Pisarz nie przedstawia cukierkowej wizji średniowiecza i na siłę nie stara się przekonywać o jego atrakcyjności, ale odkrywa przed czytającymi świat skryty pod błędnymi skojarzeniami, wielobarwny i przede wszystkim z wadami oraz zaletami epoki, dalekiej od mrocznych portretów.?Dziedziców ziemi? można porównać do katedralnych witraży, dzięki którym potężne mury nabierają życia, a to co za nimi się kryje zostaje rozświetlone i uwydatnia to czego do tej pory się nie dostrzegało.