Dziecko ognia

Sięgając po książkę Dziecko ognia autorstwa S.K. Tremayne?a, nie spodziewałam się, że otrzymam coś tak wspaniałego. To prawdopodobnie jeden z najlepszych thrillerów psychologicznych, jakie do tej pory przeczytałam! Spójrzcie tylko na tę okładkę? W idealny sposób oddaje ona samo sedno powieści, ten niesamowity klimat i atmosferę, genialnie prezentuje miejsce akcji. To thriller psychologiczny z lekką, idealnie wyważoną nutką horroru i psychozy. Książka, obok której nie możecie przejść obojętnie, bo stracicie szansę na znakomitą lekturę!
Rachel, prosta dziewczyna z klasy robotniczej, wychodzi za mąż za bogatego i wpływowego Davida. Wszystko wskazuje na to, że teraz jej życie będzie idealne. Wprowadza się do przepięknego domu w Carnhallow, David jest idealnym mężem, a jego synek, Jamie, nie sprawia żadnych problemów wychowawczych. Rachel ma teraz wszystko ? miłość, pieniądze i szczęśliwą, niemal idealną rodzinę. Czy aby na pewno? David jest w domu tylko na weekendy, gdyż przez cały tydzień pracuje w Londynie, a zachowanie Jamiego zaczyna się nagle diametralnie zmieniać. Do chłopca powracają myśli o jego tragicznie zmarłej matce, przez co zaczyna twierdzić, że Nina wciąż żyje. Z czasem Rachel odkrywa tajemnice i mroczną przeszłość Carnhallow, a także tragicznie okoliczności, w jakich zginęła była żona Davida. Sama zaczyna popadać w obłęd, a jej idealne życie zaczyna się rozsypywać kawałek po kawałku?
W tej książce jest niesamowita atmosfera! I to już od pierwszych stron! Wraz z główną bohaterką wprowadzamy się do rodowej willi rodziny Kerthenów. To piękny, wiekowy dom, kryjący w sobie tajemnicę i długą historię. Rachel, chcąc lepiej poznać Davida i Jamiego, a co za tym idzie, nowe miejsce swojego zamieszkania, zaczyna zgłębiać historię Kornwalii oraz kopalń, z których wiele należało do przodków Davida. Stara się też zaprzyjaźnić z Jamiem i zastąpić mu matkę, ale chłopiec po przyjeździe do rodzinnego domu zaczyna się dziwnie zachowywać. Śnią mu się koszmary, jest przekonany, że jego matka żyje i z nim rozmawia, staje się zamknięty w sobie i mówi okropne rzeczy. Początkowo Rachel głęboko wierzy w to, że chłopiec nadal walczy z żałobą i tęskni za matką. Jednakże rozgrywające się wydarzenia sprawiają, że kobieta sama zaczyna się zastanawiać nad tym, czy aby na pewno Nina jest martwa. W końcu jej ciała nigdy nie odnaleziono? Ten mrok i tajemnica owijają swoimi mackami czytelnika już na samym początku. I trzymają go tak w swoich sidłach aż do ostatniej strony.
Muszę przyznać, że Tremayne świetnie poradził sobie nie tylko z niesamowitym klimatem, ale także z kreacją bohaterów, nawet tych drugoplanowych. Właściwie nie jest ich tutaj wiele ? główne skrzypce grają Rachel, David i mały Jamie. Rachel to taka trochę marzycielka, która daje się ponieść chwili, czasami nie myśli racjonalnie, ale też niejednokrotnie sprawia wrażenie egoistycznej i skoncentrowanej tylko na sobie. W pewnym momencie zaczyna wierzyć w to, co mówi Jamie i popada w coś na wzór obłędu, w lekką paranoję, ale potrafi to znakomicie ukryć przed innymi. Koniecznie chce odkryć, jak naprawdę wyglądał wieczór, w którym zginęła Nina. Chce wiedzieć, co ukrywa przed nią David. Rzadko zdarza się, żeby dorosły autor w odpowiedni sposób zaprezentował zachowanie małego dziecka. A Tremayne?owi się to udało! Jamie jest naprawdę bardzo dobrze wykreowaną postacią. Zachowuje się odpowiednio do swojego wieku. Jest impulsywny, raz się boi, raz daje się porwać ekscytacji, pragnie bliskości ojca, tęskni za matką. Prezentuje sobą typowo dziecięce zachowania, a gdy dochodzi do tego, że przepowiada straszne wydarzenia, wygląda to naprawdę dosyć przerażająco. Intrygującą postacią, i chyba najbardziej tajemniczą, jest babcia Jamiego. Starsza pani, która snuje się po domu w Carnhallow i rozmawia z Rachel w bardzo dziwny sposób. Wydawałoby się, że to ona jest kluczem do rozwiązania zagadkowej śmierci Niny.
Autor w idealny sposób połączył ze sobą elementy thrillera psychologicznego i horroru. Stworzył tak niesamowitą atmosferę i tak genialnie dopracował swoją historię, że naprawdę można się w niej zatracić. To niezwykle wciągająca powieść, od której nie sposób się oderwać. Trzyma nas nie tylko ciekawość, ale to swoiste napięcie, ta porywająca siła, ta wciągająca fabuła, to dopracowanie i dbałość o szczegóły. Ta książka potrafi wzbudzić w czytelniku wiele różnych emocji: od poczucia niepewności i lekkiego przerażenia, po smutek i wzruszenie. Zaskakujące zwroty akcji są kolejną ogromną zaletą, która sprawia, że ta książka jest naprawdę ekscytująca.
Dziecko ognia to naprawdę wspaniała powieść, której klimatu nic nie zastąpi! Gwarantuję Wam, że przeczytacie ją jednym tchem! Po prostu pochłoniecie ją w mgnieniu oka i będziecie błagać o więcej! S.K. Tremayne zdecydowanie zasłużył na te wszystkie nagrody, jakie otrzymał. Jego książki nie na darmo zyskują miano bestsellerów ? one w pełni na to zasługują.

...

"Próbowali oddychać, przeżyć jeszcze jeden tydzień, przetrwać kolejną zimę. Desperacko wciągali zimne, świeże powietrze, by oczyścić płuca, którym już nic nie mogło pomóc. I wszyscy oni umierali w ciągu sześciu miesięcy. To właśnie tak Kerthenowie zbili swoją fortunę."

Zachęcona, i to bardzo, niesamowitymi wrażeniami ze spotkania z książką autora "Bliźnięta z lodu", z dużym zainteresowaniem i sporymi oczekiwaniami sięgnęłam po "Dziecko ognia". Dostałam potwierdzenie mocno angażującego i silnie wciągającego zaczytania, jakie potrafi S.K. Tremayne zafundować czytelnikom. Co prawda, powieść oceniam nieco niżej niż wcześniejszą, nie ulega jednak wątpliwości, że mocno wpasowała się w moje gusta czytelnicze i dała dużo zadowolenia.

Thriller psychologiczny, w którym fantastycznie pociągnięto wątki związane ze złożoną naturą człowieka, rewelacyjnie odmalowano klimat niepokoju, niepewności, poruszenia, a przy tym błyskotliwie zawiązano porywającą intrygę. W ogólnym bardzo pozytywnym odebraniu książki może nieco przeszkadzać małe prawdopodobieństwo wystąpienia niektórych okoliczności czy realność zdarzeń, jednak w tym gatunku pisarz nie jest zobowiązany, aby nie przekraczać tych właśnie granic. W końcu pozazmysłowe nuty silnie uruchamiają wyobraźnię czytelnika, prowadzą do kreowania ciekawych obrazów, objaśniania zaskakujących zachowań bohaterów, spełniają warunek wytworzenia wyczekiwanych emocji z dreszczykiem. Ideałem byłoby też zamknięcie książki o dziewięć stron wcześniej, takie właśnie niedopowiedziane zakończenie, dramatyczne zawieszenie, otwarte dla interpretacji, bardziej by mi w tej powieści pasowało i odpowiadało.

Kornwalia, kraina twardego granitu, poszarpane klify West Penwitchu, i dom na uboczu, ukryty przed światem, zbudowany na gruzach starego klasztoru, a wokół niego przepiękny ogród, rozległy las i ciemne wrzosowiska. Teren, w którym odległy szept morza otula wstrząsającą historię ruin starych kopalni cyny i miedzi, dociera do szybów i tuneli, przemyka po sztolniach, wkrada się w kominy, kiedyś dymiące, a dziś wymownie milczące i przechowujące pamięć o przeszłości. I wprawiający w zachwyt krajobraz ciemnych i głębokich zatoczek na krańcach dolin, a także urok przesiąkniętych solą wiosek rybackich. Właśnie w takiej scenerii ma miejsce akcja powieści, natychmiast intensywnie udziela się sugestywnie odmalowana atmosfera Kornwalii.

Rachel Kerthen, podążając tropem miłości, otwiera nowy rozdział w życiu, przeprowadza się z pospiesznie żyjącego Londynu do pozornie spokojnej kornwalijskiej rezydencji męża. Ogromna siedziba, wielowiekowa budowla, w trakcie prac restauratorskich, skrywająca mnóstwo tajemnic i sekretnych przejść. Jej urządzenie i utrzymanie jest ogromnym wyzwaniem, ale podtrzymanie rodzinnej tradycji tego właśnie wymaga od właścicieli. Rachel czuje się szczęśliwa, wszystko wydaje się układać po jej myśli, do czasu, kiedy ośmioletni pasierb Jamie zaczyna osobliwie zachowywać się. Choć wcześniej odnosił się do niej z sympatią i serdecznością, teraz traktuje ją z rezerwą, kobieta czuje się bacznie obserwowana. Wspomnienia dziecka dotyczące zmarłej dwa lata wcześniej matki nasilają się, a Rachel nabiera przekonania, że pewne sprawy dopominają się pilnego wyjaśnienia, rozwiania wątpliwości i czarnych chmur podejrzeń. Jednak komuś nie pasuje dociekanie prawdy, przywoływanie duchów przeszłości i rozwiązywanie mrocznych zagadek.

bookendorfina

S.K. Tremayne to brytyjski pisarz i dziennikarz, który zdobył moje serce swoją poprzednią powieścią "Bliźnięta z lodu", znakomitym thrillerem, który na długo zapadł w mojej pamięci. Obawiałam się trochę, że Dziecko ognia okaże się słabszą powieścią i tutaj spotkało mnie przyjemne zaskoczenie - książka jest naprawdę znakomita, a autor trzyma wysoko poprzeczkę, którą sobie postawił. Powieść jest świetnie skonstruowana, napięcie stopniowo narasta, a czytelnik zostaje wciągnięty wir wydarzeń. Sama powieść jest zaskakująca, jest współczesna, a jednocześnie ma klimat wręcz wiktoriański. Niesamowite wrażenie!

Mamy ogromny, stary zamek, do którego wprowadza się Rachel, jako druga żona Davida. Wraz z nowym życiem, pięknym domem i pieniędzmi męża, zyskuje również przybranego syna, ośmioletniego Jamiego oraz teściową Juliet, która mieszka w drugim skrzydle domu. Początkowa fascynacja i radość, powoli zmieniają się w ciekawość, ale i w strach. Żona Davida zginęła tragicznie, jej ciała nigdy nie odnaleziono, a cała sytuacja owiana jest tajemnicą. Zamek chwilami przeraża, Jamie dziwnie się zachowuje, a Rachel zaczyna drążyć temat i prowadzić własne śledztwo, co bardzo nie podoba się Davidowi, Dochodzi do kłótni, scysji, a wreszcie do pobicia, co przeraża Rachel, która jest w ciąży. Mąż dostaje zakaz zbliżania się do żony, która zacieśnia swoje więzy z małym Jamiem. dziecko wiele wie na temat śmierci matki, jednak nic nie mówi. Do czasu... a prawda jest wstrząsająca.

"Dziecko ognia" to znakomity thriller psychologiczny, który po prostu trzeba przeczytać. Jeśli Bliźnięta z lodu Wam się podobały,to Dziecko ognia jest lekturą obowiązkową! A jeśli nie czytaliście żadnej z powieści S.K.Tremayne - czas to zmienić! Dużo tracicie :)
Jego powieści mają niepowtarzalny klimat, który przenika czytelnika do szpiku kości. Ja jestem oczarowana stylem pisania tego pisarza, który w znakomity sposób połączył mroczność powieści wiktoriańskich z realnymi czasami. To połączenie daje niesamowity efekt końcowy - przeczytajcie i przekonajcie się sami. Polecam!



...