Dziecko Noego

Eric-Emmanuel Schmitt jest dla mnie mistrzem prostych, krótkich historii z morałem. Do Dziecka Noego usiadłam już ko lekturze Oskara i Pani Róży, Małych zbrodni małżeńskich oraz Pana Ibrahima i kwiatu Koranu. Przyznam, że nie zawiodłam się i tym razem. Opowieść o kilkuletnim chłopcu imieniem Joseph i jego opiekunie tworzącym niestrudzenie swoją kolekcję czyli ojcu Pons jest na bardzo dobrym poziomie. Warto ją przeczytać.

Pierwszy raz recenzuje książkę, której ani nie mam, ani nigdy nawet nie trzymałam w ręku. Dziecka Noego" nie było w bibliotece, a musiałam tę książkę jak najszybciej przeczytać. Ściągnęłam ją więc sobie z internetu i w takiej też wersji przeczytałam, czego nigdy wcześniej nie robiłam. O autorze już nie raz słyszałam, byłam na spektaklu "Oskara i Pani Róży", ale do jego twórczości byłam, nie wiedzieć czemu, raczej sceptycznie nastawiona. Po "Dziecku Noego" nie spodziewałam się czegoś przyjemnego, sądziłam, że mi się nie spodoba i będę musiała czytać na siłę. Jednak- o dziwo- wcale tak nie było.


Książka opowiada o Josephie- Dziecku Noego, który żyje w okupowanej Belgii. Jest on Żydem, przez co spotyka go wiele nieprzyjemności w życiu. Żydzi są bowiem nietolerowani, zabijani, torturowani, i aby przeżyć muszą żyć, nie przyznając się do swojego wyznania. Na samym początku jego historii, musi, dla własnego bezpieczeństwa, rozstać się ze swoimi rodzicami. Po jakimś czasie, trafia pod opiekę ojca Ponsa i zamieszkuje wraz z innymi dziećmi Żółtą Willę. Poznaje tam całkowicie odmienny świat od tego, który znał dotychczas.
Narratorem książki jest Joseph. Opowiada nam historię swojego życia, która może i nie była zbyt prosta, ale z pewnością wspaniała. Dzięki temu możemy zaznajomić się z postrzeganiem świata przez małe dziecko.
W "Dziecku Noego, autor w przyjemny sposób przedstawia nam dużo poważnym problemów, które z pewnością skłaniają do refleksji. Poznajemy tu wiele ważnych wartości, różnice i podobieństwa między obiema religiami- przez co możemy je lepiej poznać i się nad nimi zastanowić. Religia Żydowska do tej pory wydawała mi się całkowicie obca, teraz jednak, dzięki tej książce, dowiedziałam się o niej dużo ciekawych rzeczy. Oprócz tego w tle pokazana jest II wojna światowa, co też jest ogromnym plusem.
"Dziecko Noego" jest bardzo wartościową i wzruszającą książką. Jedyne, co mogę jej zarzucić, to to, że tak właściwie, jest to bardziej opowiadanie niż książka. Nie jest pisana tak jak zwykłe książki- dokładnie, z opisami- lecz jest krótko opisane całe życie, tylko z najważniejszymi wydarzeniami. Polecam Wam tę książkę. Uważam, że przeczytanie jej, nie zajmie Wam zbyt wiele czasu, nie jest ona długa, a naprawdę warto. Dzięki niej możemy zrozumieć, że każdy człowiek ma prawo do życia i możemy stać się bardziej tolerancyjni wobec innych.

Kolejne dziecko Schmitta mówiące o wierze i o Bogu. Szczerze mówiąc trochę wątpiłam w tego księdza katolickiego, sposób w jaki on mówił o istnieniu Boga, jak nie kapłan. Rozumiem, że interesował się innymi religiami i bronił je, to było bardzo ekumeniczne, dzięki takim ludziom nie było świętych wojen. Tak apropos wojen, akcja ma miejsce w czasie II wojny światowej, podczas której najbardziej tępiono Żydów i w tym dziecko, które powolutku poznaje dlaczego tak się dzieje i czym jako Żyd różni się od reszty ludzi. Trudno mi ocenić i stawić się po czyjeś stronie, w sytuacji kiedy Joseph będąc Żydem chce być katolikiem. Bo niby zdradza swoją narodowość, przez lata wojny wytępianą i tym daje zwycięstwo Hitlerowi, ale jako człowiek ma prawo wyboru, nie musi się stosować do tego co jego rodzice mu wyznaczyli. Książka poruszająca (choć tacy wrażliwcy jak ja nie uronią łez, bez przesady, uodporniłam się na historie z wojen, mogą szokować, ale nie wzruszać). Książka podobna do "Oskara i Pani Róży" i "Pana Ibrachima i kwiatu Koranu".

Schmitt po raz kolejny bohaterem powieści uczynił małego chłopca. Musi on zmierzyć się ze złem- wojną i antysemickimi prześladowaniami. Fabuła powieści jest nadzwyczaj prosta- gdy do Brukseli wkraczają Niemcy, uciekająca przed tragicznym losem rodzina Bemsteinów oddaje siedmioletniego Josepha pod opiekę znajomych chrześcijan, ci zaś znajdują dla niego bezpieczną kryjówkę w przykościelnym sierocińcu. Chłopca otacza opieką ojciec Pons. Mężczyzna ten ocala życie nie tylko Josephowi, ale także wielu innym żydowskim dzieciom. Duchowny gromadzi również pamiątki po narodzie żydowskim, przeczuwając jego zagładę i pragnąc, aby pamięć o nim pozostała w sercach i umysłach kolejnych pokoleń.
„Dziecko Noego” jest opowieścią o sile wiary i nadziei. Ukazuje, że nawet w niezwykle trudnych czasach, pełnych zła i nienawiści do drugiego człowieka, nie wszyscy tracą poczucie człowieczeństwa. Autor przedstawia niezwykle pięknych ludzi. Podobnie jak w przypadku „Oskara i pani Róży” używa prostego języka. Świat przedstawiony jest oczami dziecka. Książka ta niesie ze sobą wiele prawd i nauk moralnych. Cała ta paleta barwnych myśli filozoficznych sprawia, że jest ona niezwykle ciekawa i czyta się ją jednym tchem.

Eric-Emmanuel Schmitt jest dla mnie mistrzem prostych, krótkich historii z morałem. Do "Dziecka Noego" usiadłam już ko lekturze "Oskara i Pani Róży", "Małych zbrodni małżeńskich" oraz "Pana Ibrahima i kwiatu Koranu". Przyznam, że nie zawiodłam się i tym razem. Opowieść o kilkuletnim chłopcu imieniem Joseph i jego opiekunie tworzącym niestrudzenie swoją kolekcję czyli ojcu Pons jest na bardzo dobrym poziomie. Warto ją przeczytać.