Dym

Sięgnęłam po ten komiks, ponieważ lubię prace pana Podolca. Podoba mi się sposób w jaki opowiada. Tym razem też się nie zawiodłam. Opowieść całkiem ciekawa. Aż się zadziwiłam, jak to możliwe, że nie kojarzę twórczości głównego bohatera, że nie słyszałam żadnych jego utworów. Cóż, może to kwestia muzyki, jakiej słucham. Po lekturze jakoś nie nabrałam ochoty do zawarcia bliższej znajomości z wokalistą i twórcą tekstów. I nie dlatego, że są złe. Bynajmniej. Po prostu nie przekonało mnie jego podejście do życia. Jego priorytety i cele. Niemniej jednak komiks czyta się dobrze. Polecam.

REGGAE GENERACJA

W roku 1985 ukazało się ?Pachnidło? ? powieść, która zdołała przekroczyć barierę zapachów i pokazać że za pomocą słów tylko można oddać najróżniejsze wonie. ?Dym? przypomina ją w tym łamaniu granic, z tym że to, co pokazuje słowem i obrazem to nie zapach, a muzyka, której dźwięki aż wylewają się ze stron.

Pablopavo, artysta kroczący swoją drogą, wierny sobie eksperymentator, którego poetyckie teksty uderzają. Doceniony przez publikę, uznany przez krytykę, kim jest ten warszawski wokalista w normlanym życiu? Od jego późnego dzieciństwa, słuchanej muzyki i meczach piłki nożnej rozgrywanych na podwórku, przez inspiracje do piosenek wyniesione z codziennego, szarego zdawałoby się życia i pierwsze doświadczenia zdobywane w tworzeniu muzyki, po przemiany i sukcesy. Taką drogą kroczy Paweł ?Pablopavo? Sołtys, wspominając swoje życie, a my krok w krok idziemy za nim, poznając prywatnie i szczerze. I odkrywając zupełnie na nowo artystę znanego przecież od lat?

Byłem nastolatkiem ledwie, kiedy za sprawą Indios Bravos zachwyciłem się muzyką reggae i wkrótce potem poznałem zespól Vavamuffin, którego wokalistą był nie kto inny, jak Pablopavo właśnie. Trudno było mi nie dać się uwieść jego rytmom, jego tekstom i choć potem kariery Pawła nie śledziłem, odchodząc muzycznie w inne rejony, ?Dym? ? wywiad z nim, ale wywiadu niezwykły, bo komiksowy, graficzny ? przykuł moją uwagę. Z jednej strony powrót dla mnie w dawne rejony, z drugiej intrygujący komiks, bo narysowany przez młodego-zdolnego Marcina Podolca, który już teraz święci triumfy w Europie. Przeczucia, ze to będzie dzieło niezwykłe i znakomite sprawdziły się. ?Dym? to kawał naprawdę świetnej roboty ? tak dziennikarskiej, jak i komiksowej.

O fabule trudno jest w tym wypadku coś powiedzieć. To w końcu tylko życie, relacjonująca fakty (szczególnie fascynujące są te zza kulis muzycznej sceny) historia chłopaka, który pokochał muzykę i chciał z nią związać swoje życie. Ale przecież to tego typu treści niosą ze sobą najsilniejszy ładunek emocjonalny, bo nie ?mogą się wydarzyć? a ?wydarzyły?. Dobre, złe, smutne czy wesołe ? to naprawdę miało miejsce. A życie Pablopavo pełne jest wszystkich tych emocji. I bliskie każdemu, bo każdego z nas dotykają przecież te same problemy i sprawy.

Rysunki Podolca to coś, co z miejsca mnie ujęło i zdobyło moją sympatię. Trochę kojarzące się z kreską Śledzia, ale charakterystyczne, spójne, choć wciąż pełne eksperymentów, czasem oniryczne, czasem realistyczne, utrzymane w tonacji sepii, znakomicie oddające klimat całości w rozdarte wnętrze Pablopavo. Są jak ten artysta i jak muzyczne gatunki, w których się porusza ? od reggae, przez jazz i pop, po hip hop. Czasem panuje mrok, czasem wkrada się depresja, komentarz społeczny i relacja z ulicy, ale jest też świeżość i powiew nadziei. Optymizmu. Gorzkiego, ale tym bardziej prawdziwego.

?Dym? to kolejna mocna i szczera publikacja Kultury Gniewu z najwyższej komiksowe półki. Mądra, uczciwa, rzetelna (dziennikarz Marcin Węcławek, razem z Podolcem, świetnie złożyli treść z wypowiedzi Pawła, przeplatając je jego twórczością) i tak przepełniona reggae?owym rytmem, że aż go słychać.

Jak dla mnie super komiks. Dla fanów tego medium, słuchaczy Pablopavo, ale też i wszystkich, którzy kochają muzykę. Oby więcej takich pozycji!

Polecam gorąco.