Diabli nadali

Nawet jeśli sama intryga nie wzbudzi czyichś zachwytów (morderstwo na terenie biura, ginie szef, podejrzewana jest sekretarka), Olga Rudnicka wygrywa humorem i kreacjami postaci. W "Diabli nadali" bawi się relacjami między Moniką - sekretarką o niewyparzonym języku - i Dagmarem - kobieciarzem i inteligentnym draniem, szefem, który pewnego dnia zostaje znaleziony martwy w swoim gabinecie. Autorka prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa, ale równolegle zajmuje się kwestiami obyczajowymi. Znakomicie portretuje pracowników Dagmara Różyka i jego rozliczne kochanki, policjantów i samą Monikę, wbrew własnej woli zamieszaną w dramatyczne wydarzenia. "Diabli nadali" toczy się na kilku płaszczyznach równocześnie, a Rudnicka imponuje zmysłem humoru. Proponuje czytelniczkom kryminał w stylu Joanny Chmielewskiej, zresztą do takiej lektury bohaterka w pewnym momencie się przyznaje i jest to dobra reklama dla młodszego pokolenia, nieznającego kultowych niegdyś powieści. Sam Dagmar Różyk z ofiary zamienia się w drapieżnika, a właściwa akcja rozgrywa się w sferze obyczajowej, nie w warstwie przestępstw. Rudnicka z powieści na powieść okazuje się coraz lepsza, "Diabli nadali" to książka, która ma duże szanse stać się bestsellerem, a do tego znakomicie poprawia humor.

Prezent świąteczny udany w 100%. Obdarowana nie mogła wprost oderwać się od książki świetnie napisana poprawia humor błyskawicznie.

Uśmiałam się jak norka. Chichrałam przez pół książki do bólu brzucha przy uciesze moich dzieci i rozpaczy mojego męża, który w chichotach upatrywał zgłupienia doszczętnego. Dzieci się śmiały dopóty, dopóki matka czytelniczka kategorycznie odmówiła wycieczki w pierwsze słoneczne dni, do momentu zakończenia lektury. No i dobrze.
Olga Rudnicka stanowczo jest godną następczynią Joanny Chmielewskiej. Pani Chmielewska znana wszystkim z kryminałów okraszonych najlepszymi dialogami świata, na pewno kibicuje zdolnej autorce z któregoś obłoczka. Powieść "Diabli nadali" jest świetnym kryminałem z dużą ilością komediowych pomyłek, świetną intrygą i boskim zakończeniem. Wprawdzie zakończenie jest właściwie pośrodku książki, a na końcu to właściwie początek... i już mi się buzia śmieje na samo wspomnienie :-))))
Monika jest dziewczyną z małej miejscowości. Dostaje pracę jako asystentka w korporacji i jest z tego faktu niezmiernie dumna. Duma jej przeradza się w niczym nieposkromioną złość, kiedy poznaje swojego szefa. Diabeł (bo o nim mowa) jest wyjątkowo przystojnym mężczyzną, który przebiera w kobitkach niczym w ulęgałkach. Obowiązki Moniki często polegają na spławianiu niechcianych kobitek, zamawianiu kwiatów dla tych bardziej chcianych i umawianiu spotkań z tymi, które Diabeł dopiero zdobywa. Nie muszę tłumaczyć że pruderyjna Monika (z zasadami wpojonymi przez małomiasteczkowego tatusia) całą sobą sprzeciwia się przeciwko takiemu traktowaniu kobiet. A że do tego małolata jest pyskata.... Dialogi są po prostu boskie!
No ale śmiech śmiechem, a tu pewnego dnia Diabeł zostaje zamordowany. Pierwszą i główną podejrzaną jest własnie... Monika. Niestety ku memu żalowi więcej nie napiszę. Dodam tylko, że śmierć Diabła to pikuś w porównaniu z tym, co dalej się będzie dziać. Bo tak właściwie, to Diabeł choć nie żyje, to jednak żyje, a ten kto go zamordował to właściwie nie żyje... choć żyje. A wszystkiemu winien jest detektyw... jeszcze żyjący choć chyba już niedługo... :-)))
No po prostu boska powieść. Lekki styl, mnóstwo lotnego humoru, zabawne dialogi - to wszystko zachwyca i powoduje, że chce się czytać i czytać...
Książka ma jednak jedną wadę. Otóż nie można jej czytać w autobusie. Czytelnik bowiem wpada w drgawki śmiechu co u współpasażerów rodzi mieszane uczucia.