Czarna piosenka (twarda)

Wydanie "Czarnej piosenki" to bez wątpienia wielkie wydarzenie na rynku literackim. Z jednej strony pozwala raz jeszcze przypomnieć Wisławę Szymborską, z drugiej zapewnia odbiorcom dostęp do tomiku, którego sama poetka nie zamierzała pokazywać szerokiej publiczności. "Czarna piosenka" to bowiem zestaw juweniliów, utworów pisanych przez młodą dziewczynę, która jeszcze nie mogła przypuszczać, jak wiele osiągnie. Młoda Szymborska pisała przede wszystkim do czasopism (między innymi do "Walki"), podejmując ważną w tym czasie tematykę okołowojenną i czasem wpadając w tony pobrzmiewające socrealizmem. Ale bez obaw: "Czarna piosenka" nie jest tomikiem zaangażowanym. Widać tu tendencję do przegadywania wierszy (odwrotnie niż w późnej poezji, kiedy Szymborska zasłynęła umiejętnością stosowania skrótów oraz wynajdowania paradoksów). Daje się za to zauważyć również wielka wrażliwość, zwłaszcza na krzywdę bezbronnych. Szymborska tworzy obrazki przemawiające do czytelników i mocne w treści, a jednocześnie co kilka wersów stara się zamieścić błyskotliwe spostrzeżenie czy frazę, która wpadnie w ucho. Juwenilia Szymborskiej nie wzbudzają zachwytu - ale wyłącznie dlatego, że publiczność literacka ma świadomość kolei losu tej autorki, pamięta o nagrodzie Nobla i o poetyckich osiągnięciach Szymborskiej. Gdyby nie ta świadomość, "Czarną piosenkę" czytałoby się po prostu jako zbiór sprawnych warsztatowo wierszy o dość uniwersalnym przesłaniu.

Nie macie pojęcia jak bardzo cieszyłam się, kiedy dowiedziałam się o wydaniu tego tomiku w Polsce. Niesamowite emocje, jakie towarzyszyły mi w księgarni i pierwsze razy z młodzieńczymi emocjami Wisławy Szymborskiej. Wiem, może mój entuzjazm jest infantylny, ale poezja Szymborskiej zawsze silnie na mnie wpływała i w tej kwestii nic się nie zmienia.