Ciotki

Powieść "Ciotki" nie jest obszerną historią, rozdziały zajmują od kilku do kilkunastu stron. Swoje wspomnienia autorka snuje spokojnym, bardzo nostalgicznym tonem, który koi czytelnika. Nie znajdzie się tutaj dynamicznej akcji i zwrotów akcji, powieść jest delikatna i bardzo wyważona. Być może dlatego tak łatwo przyszło mi wczuć się w jej nastrój i niemal namacalnie poczuć, co autorka chciała przekazać czytelnikowi. Momentami miałam wrażenie, że na własne oczy widzę małą dziewczynkę wspinającą się po giętkich gałęziach jabłonki...

Anna Drzewiecka przywołała w swoich wspomnieniach nie tylko obraz własnej rodziny, ale również przypomniała, jak wielką wartością jest ta jednostka. Jak wiele znaczą relacje rodzinne, bliskość krewniaków i jak wiele uwagi się im dawniej poświęcało. Być może zapis wspomnień autorki skłoni czytelnika do chwili refleksji i uświadomienia sobie, że nawet w tak dynamicznych i absorbujących czasach warto poświęcić chwilkę na pielęgnację rodzinnych stosunków?

Ciotki Anny Drzewieckiej to znakomita powieść dla miłośników delikatnych powieści obyczajowych czy wspomnień. Nostalgiczna natura tej książki z pewnością przypadnie do gustu tym, którzy nie szukają sensacyjnych wrażeń, ale chcą spędzić miły i spokojny wieczór z książką. Wielu z nas na kartach tej powieści odnajdzie obraz samych siebie i zgromadzonych naokoło nas członków rodziny. Być może dzięki lekturze tej książki powróci dawno zapomniany duch dzieciństwa?

Anna Drzewiecka dzieli się z nami takimi wspomnieniami i obrazami ze swojego życia w książce ?Ciotki?. Książka stanowi zbiór opowieści i wspomnień z przeszłości, poznajemy rodzinne historyjki, jej przodków oraz rodzinne mądrości. Poszczególne rozdziały tworzą spójną i ciekawą całość, obraz zwyklej rodziny z jej radościami, smutkami i trudami. Znajdziemy tutaj opowieści o założycielach rodu, czy o wojennych przeżyciach, tułaczce i szukaniu swego miejsca w życiu.

Sporo miejsca Autorka poświęciła swoim ośmiu ciotkom, pośród których się wychowywała i które miały znaczący wpływ na jej życie i osobowość. Każda z ciotek była inna, każda była bardzo specyficzna, były ze sobą związane, ale przy tym bardzo różne. Poprzez opowieść Autorki poznajemy ciotkę Teresę, niespecjalnie lubianą przez ogół, ciotkę Mariannę ? surową i konserwatywną, ale tworzącą cudowne kapelusze, ciotkę Zofię powiązaną z rodziną złotników, ciotkę Lilkę - najmłodszą, piękną kobietę, ciotkę Janeczkę ? rodzinną czarną owcę, która wyprowadziła się do Austrii, ciotkę Wandę, która poślubiła alkoholika, ciotkę Kazię, która nie cierpiała swego imienia, czy też wesołą i niezwykle energiczną ciotkę Helenę.

Pani Drzewiecka odmalowuje członków swojej rodziny niezwykle barwnie i obrazowo, przy tym robi to w interesujący sposób. Nie można się nudzić! Miałam wrażenie jakbym siedziała w kątku izby i śledziła po kolei przemarsz tych niezwykłych postaci.

Powieść ?Ciotki? ma swój specyficzny klimat, lekkiej nostalgii i żalu za tym, co minione. Pobudza do refleksji i spojrzenia w swoją przeszłość.
Czas na wspomnienia, czas na "Ciotki"!

Dzieciństwo- to słowo kojarzy nam się niejednokrotnie z tajemnicami, które teraz z perspektywy czasu już nimi nie są. Dzieciństwo to czas słodkiej nie wiedzy, beztroskiego .życia.

Ciotki gwarantują nam w przyjemny sposób powrót do czasów, kiedy byliśmy dziećmi. Książka jest zbiorem wspomnień małej dziewczynki, zapisanych już ręką dorosłej kobiety. To historia widziana oczami dziecka, w której poznajemy jak ono spostrzega otaczający je świat, jak go buduje, czego się obawia. To opowieść o rodzinie i beztroskich latach życia.



Podziwiam Anne Drzewiecką za jej wyobraźnie. Co prawda są to jej wspomnienia i nie musiała zbyt mocno wyślilać swojej wyobraźni, ale tak pięknie i realistycznie weszła w role dziecka, że to wydaję sie wręcz niemożliwe. Co prawda każdy był dzieckiem, ale nie wielu z nas pamięta jak to wyglądało. Anna Drzewiecka daje nam szanse ponownego powrotu do czasów, kiedy byliśmy dziećmi, dzięki wspaniale prowadzonej narracji, fantastycznie wykreowanych tytułowych ciotek, a jeżeli już o nich mowa, to naliczyłam, że jest ich dziewięciu. Są to bardzo różnorodne osobowości, mające swoje historie życiowe, które były w ciekawy sposób przedstawione. Z resztą nie tylko o nich jest mowa, każdy przecież miał babcie, która w tym przypadku jest świetnie przedstawiona, wszystkie jej cechy są niesamowicie wyszczególnione.

Nie znam słów żeby opisać moje odczucia dotyczące lektury tej książki. Jednym, najprostszym słowem: było bajecznie!



Autorka chronologicznie napisała rozdziały. Zaczęła od opisania drzewa, które najbardziej przypomina jej dzieciństwo, było to świetne wprowadzenie do tematu. Następnie opisała wojenne losy swoich przodków. Potem zajęła się historią jej babci i dziadka, żeby zająć się ich córkami czyli tytułowymi ciotkami. Następnie przeszła do swoich dziecięcych przyjaciół. Potem dostajemy szczyptę jej życia dorosłego i opisów najważniejszej dla niej rzeczy, gdzie przechowuje swoje najcenniejsze wspomnienia czyli pamiątkowo. Każdy rozdział czyta się bardzo szybko i przyjemnie.



Do Ciotek będę wracała możliwie jak najczęściej. Poprzez klimat, a także te niezwykłe ciepło jakie towarzyszyło mi podczas czytania.

Polecam żeńskiej części moli książkowych, myślę, że dla panów nie jest to odpowiednia treść. Książka jest przeznaczona dla kobiet w każdym wieku i z pewnością, każda znajdzie w niej coś dla siebie.

OCENA:10/10

*książka z wyróżnieniem*