Cień eunucha (twarda)

Ciężko, gdy życie nie daje tego, czego pragniesz. Trudno, gdy żyje się nieco z boku, a miłość za każdym razem ucieka, nim na dobre ją schwytasz... Chcesz kochać, a tymczasem ocierasz się jedynie o uczucie i czujesz się niby eunuch, obcujący z kobietami, których mieć nie będzie... Powieść Cabre to cudowna, inteligenta, pełna pasji i emocji wędrówka głównego bohatera, Miquela, po meandrach swego rodu, ale także szczera opowieść o własnych, trudnych i bolesnych, wyborach. Dopiero teraz, u rogu pięćdziesiątki, mierzy się ze sobą, swoją pamięcią, rodzinną prawdą i kłamstwem. Katalończyk raczy nas fantastyczną narracją: trzecio- i pierwszoosobowa opowieść przynosi prawdę obiektywną i subiektywną, a wiele spraw nabiera nowego wymiaru. I jeszcze ta Hiszpania: przeczołgana wojenną i powojenną zawieruchą..."Cień eunucha" to powieść mistrza: mądra, frapująca, urocza, refleksyjna, zachwycająca... Słowem: brawo, panie Cabre! Brawo!

Jaume Cambre to nazwisko, którego nie wypada nie znać. Kocham tę i poprzednie książki, które wyszły spod mistrzowskiego pióra. :) Nie jest to może książka lekka, ale z całą pewnością bardzo, ale to bardzo pasjonująca, więc sprawdzi się szczególnie w przypadku wymagających czytelników, którzy mają ochotę pochylić się nad wartościową lekturą. Polecam!

Powieść ta w Polsce ukazała się po 20 latach od wydania w Hiszpanii. Należy o tym pamiętać.

Opowieść zaczyna się niczym mroczny kryminał. Michael spotyka się na kolacji z Julia, po tym jak odbył się pogrzeb przyjaciela. Nie była to jednak zwykła śmierć, a morderstwo, o którym niewielu wie. Julia, aby móc powspominać przyjaciela, nieświadomie wybrała niefortunnie lokal. To on po części staje się bohaterem książki. Lokal, w którym kiedyś żyli mieszkańcy, a teraz obsługa, nastrój, potrawy stają się koszmarem Michaela. Z każdego zakamarku wyłania się nowe widmo przeszłości sagi rodzinnej. To o niej zaczyna opowiadać Michael, zamiast o zmarłym Bolosie. Główną część opowieści stanowią historie o wielokrotnym opuszczaniu i powracaniu do domu, co wiązało się zawsze z poczuciem winy. Przez wiele lat poszukując miejsca dla siebie, Michael przżył zarówno rewolucję jak i fascynację i wielką miłość. Obcował zarówno ze sztuką i kobietą, które to wywarły na niego największy wpływ. W takim połączeniu do głosu dochodziły emocje i uczucia, które trudno ukryć przed światem zewnętrznym. Michael jednak jako dorosły mężczyzna ma poczucie, że jeszcze nie dojrzał i nadal poszukuje swojego miejsca. Świadczą o tym jego liczne przydomki w drzewie genealogicznym. Świadczy za tym również zastosowany przez autora zabieg literacki, w którym bohater wypowiada się zarówno w pierwszo ? jaki i trzecioosobowej formie, poszukując swojej tożsamości.

Jednym ze znaków, że przechodzisz w dojrzałość, jest akceptacja zasady, że w życiu nie istnieje replay. Że życie to taka gra, w której kostki rzuca się tylko raz. No więc nie: ja chyba jeszcze ciągle nie dorosłem.

Autor tworząc powieść w latach 1991 do 1996 stworzył 3 ? osobowego narratora. Podobnie jak w późniejszych jego dziełach, w jednym zdaniu wypowiada się zewnętrzny narrator opisujący fakty, by za moment do głosu dopuścić samego bohatera, opisującego uczucia. Powoduje to, że ksiązki Cabre są wyjątkowe, ale też wymagające.

Z biegiem czasu w książce coraz większe znaczenie ma muzyka. Pod koniec powieści przekształca się ona z dotychczasowego tła w dominujący element, który wpływa na rytm, ale też na samego bohatera.

Książki Cabre to uczta dla duszy.

Mocna i prawdziwa literatura. Czytając wchodzi się coraz głębiej w głowę głównego bohatera i czuje się to co on. To książka obyczajowe - co za tym idzie, nie można się spodziewać ogromnych zwrotów akcji i rozhulanej fabuły - mimo to, jest to bardzo wciągająca historia i pasjonująca lektura.
Polecam gorąco!