Cafe Hiena

"Cafe Hiena. Plan odprowadzania" to kompletne zaskoczenie dla czytelnika.
Tytułowa Cafe Hiena to kawiarnia, w której spotykają się główni bohaterowie próbujący za wszelką cenę uciec przed banalną codziennością i żyć inaczej, wbrew ogólnie przyjętym konwenansom. Elza, Rebeka, Ian i Elfman nie pracują, a w zasadzie pracują na zmianę: jedno zarabia i utrzymuje resztę; robią wszystko, by żyć po swojemu i nie stać się takimi jak mieszkańcy Petrzalki - bratysławskiej dzielnicy, spadkobierczyni Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej. W szarym blokowisku nawet ściana nie odgradza od sąsiada, bo dochodzi przez nią każdy dźwięk i - chcąc nie chcąc - uczestniczy się w nieswoim życiu. Bohaterowie, zmęczeni, zniechęceni stylizują się na artystyczną cyganerię, "walczącą" z przeciętnością i bezwolnym poddaniem się codziennemu życiu. Rozumiem pragnienie bohaterów, by się nie dać i zachować siebie, tym bardziej że Bratysława okiem Benovy wygląda jak miasto, które lepiej omijać szerokim łukiem. Przypomina to jednak nieco zabawę w udawanie, gdy tymczasem "prawdziwe" życie ściska za gardło coraz mocniej. Tej historii nie mam nic do zarzucenia. Osobną kwestię stanowi język opowieści. Benova językiem się bawi. Zmienia narrację i narratorów, odwołuje się do innych dzieł, stosuje rozbudowane, oryginalne obrazowanie, lawiruje między jawą a fantazją, tworzy dziwaczne, niebanalne metafory i niewątpliwie ukochała symbol jako sposób przekazu. Wszystko razem powoduje jednak, że czujemy przesyt, a nadmiar środków i skupienie uwagi na języku właśnie odsuwa nas od istoty tej opowieści i powoduje, że historia się "rozmywa". Dla mnie - za dużo na tak niewielkiej przestrzeni. Niemniej jednak - jak już wspomniałam - minipowieść Jany Benovy zaskakuje, chociaż mam nieco wątpliwości, czy w 100% jest to zaskoczenie pozytywne.