Betonowy pałac

Książka ogłoszona jednym z najlepszych kryminałów 2014 oraz jedną z najważniejszych polskich książek 2014.

Nie sądziłem, że takie książki powstają także na naszym rodzimym podwórku. Dobre kryminały zwykle docierały do mnie ze Szwecji lub innych, skandynawskich krajów. Grzegorzewska położyła mnie na łopatki strzelając do mnie kilkukrotnie z naprawdę potężnego działa. Trzeba jej przyznać, że stworzyła wyjątkowo wciągającą, wgniatającą wręcz w fotel pozycję z pogranicza kryminału, sensacji, thrillera psychologicznego i nie wiem czego jeszcze. Jest obrzydliwie brudno, brutalnie i konkretnie. W języku, stylistyce, dialogach, postaciach i scenerii. To książka, której aura tym bardziej przeraża, że dzieje się tuż za rogiem, w sąsiedniej kamienicy. Niebagatelna fabuła, porywające wątki, zaplątana akcja i typowe dla męskiego kryminału motywy. Bardzo, bardzo głośne owacje na stojąco dla autorki. Polecam absolutnie wszystkim, którzy lubią takie klimaty!

o kilkuletniej nieobecności do Krakowa wraca Profesor. Młody mężczyzna wywodzi się z dzielnicy, która rządzi się własnymi, patologicznymi prawami, jednak jest nieprzeciętnie inteligentny i przenikliwy. Szybko przekonuje się, że nie tak łatwo uwolnić się od przeszłości. Upomina się o niego nowy admin Osiedla, który zleca mu odnalezienie zaginionej żony. Okazuje się, że to niełatwe zadanie, a zaginioną kobietę oplata gęsta sieć kłamstw i tajemnic. By wywiązać się z podjętego zlecenia, musi skorzystać z pomocy kobiety, z którą łączą go nie tylko więzy krwi, ale także i bardzo burzliwa przeszłość.

Kilkanaście stron lektury i pojawia się pierwsza refleksja, którą z powodzeniem mogę wykorzystać w tej opinii. Betonowy pałac autorstwa Gai Grzegorzewskiej wymyka się wszelkim ramom. Czytelnik zostaje wciągnięty w gąszcz niepokojących wydarzeń, które trudno jednoznacznie określić mianem kryminalnych. Bo choć w trakcie lektury ma się do czynienia z zagadkami rodem z wytrawnego kryminału - zaginięciem, seryjnym mordercą - na pierwszy plan wysuwa się tutaj bogate tło społeczno-obyczajowe nasycone patologią, wynaturzeniem i postępkami, od których przeciętnemu obywatelowi włos jeży się na głowie. Co ważne: choć świat Osiedla stworzonego na potrzeby książki Gai Grzegorzewskiej wydaje się być mocno przerysowany, to z pewnością może wzbudzać poczucie niepokoju, jako ponure proroctwo tego, co może spotkać podobne miejsca w przyszłości.

Niezwykły klimat Betonowego Pałacu oszałamia, przeraża i fascynuje zarazem. Powoduje gorączkę, którą trudno ugasić. To zasługa bohaterów powieści - doskonale skrojonych, żywych i prawdziwych, ale również ich postępków, w większości przypadków pełnych ohydy, brudu i zła. Betonowy pałac nie jest powieścią ładną, nie jest kryminałem z sielskim klimatem jakby rodem z powieści Agathy Christie. Właściwie to nie poznałam jeszcze żadnej powieści, która klimatem byłaby choć zbliżona do Betonowego pałacu. Niemniej Gai Grzegorzewskiej nie można odmówić dobrego i plastycznego pióra, zmysłu obserwacji i znajomości środowiska, w którym umiejscowiła swoją opowieść. Betonowy pałac zburzył mój spokój, sponiewierał mnie, ale z całą świadomością mówię: chcę jeszcze. I wiem, że zapoznam się z innymi powieściami autorki.