Anioły jedzą trzy razy dziennie

Grażyna Jagielska napisała kolejną książkę na temat zespołu stresu pourazowego, na którą to chorobę cierpi jako żona korespondenta wojennego Wojciecha Jagielskiego. Zawsze w cieniu męża i żyjąca jego problemami - a okazuje się, że sama jest wybitną pisarką. Warto sięgnąć po "Anioły jedzą trzy razy dziennie": to książka ogromnie poruszająca i świetnie napisana, w niezwykle literacki sposób odsłaniająca kulisy życia w szpitalu psychiatrycznym.

Nie jest to ksiązka łatwa, ani taka, którą można przeczytać w jeden wieczór. Ze względu na trudną tematykę, trzeba znaleźć dla niej odpowiednie okoliczności i czas na refleksje. Grażyna Jagielska w poruszający sposób opisuje traumy, lęki, stres pourazowy, z którymi zmagają się pacjenci psychiatryka. Ich historie są czasem wręcz porażające i trudno pogodzić się z tym, że to niestety fakty, a nie fikcja literacka...

"Anioły" jest książką miażdżącą przede wszystkim dlatego, że autorka prezentuje same fakty. Nie jest łatwo przebrnąć przez ten tytuł bez łez wzruszenia, ogromnych od zdziwienia oczu i fal gorąca chwytających za serce. Wszystkie opowieści o zespole stresu pourazowego uświadamiają jak trudno jest przystosować się do normalnego życia nie tylko żołnierzom i korespondentom, ale także ich rodzinom - matkom, żonom, dzieciom. Bardzo interesująca i odważna pozycja, którą zdecydowanie warto przeczytać szczególnie przez wzgląd na to, że fabuła mogłaby być naprawdę wymyślną fikcją, gdyby... nie była faktami.

Grażyna Jagielska, żona korespondenta wojennego, Wojciecha Jagielskiego, napisała przejmującą, bo opartą na prawdziwych przykładach, książkę o stresie pourazowym. Mając na koncie terapię w klinice stresu bojowego pani Grażyna w sposób bezpośredni i bardzo osobisty odsłania czytelnikowi prawdę na temat ceny, jaką płaci wybitny reporter i jego rodzina, za możliwość przekazania prawdy o wydarzeniach na świecie. Wojciech Jagielski pracuje stając twarzą w twarz ze śmiercią z dala od domu, kilkadziesiąt razy był na wojnach. I przynajmniej te kilkadziesiąt razy jego żona przechodziła codzienną gehennę strachu przed telefonem z ostateczną wiadomością. I mimo to przetrwała - dzięki ich "miłości z kamienia".

Podeszłam do tej książki bardzo sceptycznie, zakładając że jest to element terapii autorki. Ale przeczytałam i uświadomiłam sobie, jak kruchy jest człowiek. Realia polskiego psychiatryka, historie ludzi - to wszystko niesamowicie porusza, do głębi. To nie jest łatwa lektura, nie da się jej czytać ciągiem, ładunek emocjonalny jest zbyt duży. Ale warto poświęcić jej czas.

Podziwiam Grażynę Jagielską, że potrafiła się przyznać do swojej choroby, do pobytu w szpitalu psychiatrycznym, do paraliżującego lęku, który miał swoje źródło w pracy jej męża - korespondenta wojennego. W nowej książce p. Grażyna jeszcze bardziej odsłania swoją chorobę. To wspomnienia z pobytu w szpitalu psychiatrycznym, opowieść o powrocie do normalności i ludziach, których tam spotkała. Poruszająca książka.

Książka autorstwa Grażyny Jagielskiej nie należy do tych z serii łatwych i przyjemnych, które pożera się któregoś nudnego wieczora. To raczej książka, która budzi skrajne emocje, wciąga i nie pozwala przejść obok siebie obojętnie, a przede wszystkim zostaje w pamięci na bardzo, bardzo długo. Jagielska napisała tę książkę po półrocznym pobycie w szpitalu psychiatrycznym, gdzie miała styczność z weteranami wojennymi o zniszczonym tak samo ciele, jak i duszy. I gdzie przebywała (co może nawet bardziej na nią wpłynęło) z kobietami tych mężczyzn. Jak bardzo bliski to temat pisarce, której mąż przez wiele lat pozostawał wiecznie nieobecnym w domu korespondentem wojennym. Jagielska literacko opowiada wszystkie historie, które poznała w szpitalu. Wydaje się to tak nieprawdopodobne, że czasami brzmi jak banalna, naciągana fikcja stworzona na potrzeby książki. Z tym wyjątkiem, że wszystko zostało oparte na faktach. Świadomość tego zmienia sposób patrzenia na tę pozycję. Staje się ona nagle poważna, bolesna i bardzo trudna. Bardzo jasno, wręcz namacalnie przedstawia wszelkie problemy psychiczne, które gdzieś głęboko tłumią w sobie ludzie związani z wojną. Bez względu na to czy byli tam faktycznie czy są osobami postronnymi. To książka, która dotyka, porusza i wdziera się w serce swoją treścią. Treścią, która tak samo jak nie jest łatwa, jest tak samo konieczna do przeczytania. Literackie wspomnienia Jagielskiej nie są łatwe w odbiorze. Zebrane w całość opowieści budują straszny obraz tego, co jest w stanie stworzyć ludzka psychika. Dobitne, szczegółowe i mocne opisy zbudowane na historiach zasłyszanych w szpitalu tworzą niejednokrotnie koszmarne wizje, które trudno sobie wyobrazić. To także ważna pozycja z socjologicznego punktu widzenia. Otwiera oczy czytelnikom i pokazuje odarte z heroizmu wyjazdy na misje, które wciągają człowieka w samo centrum piekła. Piekła, która zostaje z nim jeszcze na długo po powrocie. "Anioły jedzą trzy razy dziennie" po mimo tego, że są tak trudne i poważne, niosą jednak także coś na kształt nadziei i odrobiny ciepła. Mimo ciężkich historii widać tam ogromne próby powrotu do rzeczywistości, która czeka przynajmniej po części z otwartymi ramionami. Bliskość ludzi, tolerancja i zrozumienie to chyba to, co da się w tej książce odnaleźć i co niesie ten niewielki uśmiech. Fabularyzowany reportaż o nich, ale też w jakiś sposób o nas to absolutna konieczność literacka w tym roku. Bardzo gorąco polecam.

Jedna z lepszych książek jakie ostatnio czytałem. Grażyna Jagielska opowiada historie ludzi, których spotkała w klinice psychiatrycznej i którzy prowadzą codzienną walkę ze swoimi demonami. Głównie są to historie byłych żołnierzy, prawdziwych twardzieli, którzy przeszli przez piekło wojny często bez ran na ciele, ale z ogromnymi ranami na duszy. Ta książka jest o ich wojnie z samymi sobą, by móc wreszcie wyznać innym, co takiego im się przytrafiło i dzięki temu wygrać normalne życie. Polecam.

Niewątpliwie jest to lektura wstrząsająca, ale która nie burzy, a pokazuje i stawia na nogi. Obnaża traumy weteranów wojskowych, którym niezwykle ciężko musi być żyć z doświadczeniami, które przywożą ze sobą z Afganistanu. Cieszę się, że mogłem poznać tę drugą stronę odważnych i walecznych bohaterów, którzy walczą i giną w imię wojny o ropę...

To nie pierwsza książka z jaką miałem okazję się zapoznać, której autorką jest Grażyna Jagielska. Poznałem już niejako jej wrażliwość i nie przestaję jej podziwiać za odwagę, jaką musiała mieć, by pisać o swoich traumach. Owszem, to jak pisze w najnowszej książce jest forma leczenia, coś, co pozwala jej wyzdrowieć, ale i tak robi to na mnie ogromne wrażenie, a literacko jest po prostu świetnie.

Poruszająca historia ludzi, którzy starają się pokonać traumę. Dla jednych jest to przypadkowe zabicie cywilów, dla innych porażka zawodowa, czy dla głównej bohaterki strach o życie męża, który jest korespondentem wojennym. Dla wszystkich jest to coś, o czym chcieliby zapomnieć, wyprzeć w najdalsze zakątki świadomości, jednak tylko odkrywając prawdę przed innymi, będą w stanie się wyleczyć. Zdecydowanie godna uwagi książka.

Jest w tej książce coś, co nie pozwala o niej zapomnieć. Przez to, że jest tak do bólu autentyczna, każdy z nas jest w stanie wyobrazić sobie siebie w podobnej sytuacji. Jednak śmiem twierdzić, że większość z nas nie będzie chciała i nie będzie umiała wyobrazić sobie strachu i bólu, jaki towarzyszy podjęciu tak ogromnego ryzyka, jakim jest walka ze śmiercią. Żona Wojciecha Jagielskiego przyznaje się do swoich słabości. Po ?Miłości z kamienia? publikuje książkę ?Anioły jedzą trzy razy dziennie?, w której wspomina pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Opisuje pierwsze chwile, ludzi, z jakimi się zetknęła, ich próby obrony przed światem. Przejmujące i piękne w swojej prawdzie świadectwo. Sądzę, że warto się z nim zapoznać.