Amelia i Kuba. Stuoki Potwór (twarda)

ygląda na syn­te­tyk -- stwier­dził. -- Nada­wałby się na pod­pałkę do grilla, gdyby nie to, że dym będzie tok­syczny. -- Mery­ mają syn­te­tyczne futro. -- Domo­krążca powoli tra­cił pew­ność sie­bie. -- Od uro­dze­nia. -- Te defi­ni­cje się wyklu­czają. -- Albert obra­cał w pal­cach rożek koca. -- Coś może być albo natu­ralne, albo syn­te­tyczne. Chciał­bym zoba­czyć cer­ty­fi­katy bez­pie­czeń­stwa, doku­menty impor­towe i pozwo­le­nie na han­del. -- To ja wrócę póź­niej i przy­niosę wszyst­kie doku­men­ciki. -- Domo­krążca uśmiech­nął się sztucz­nie, wepchnął koc do wiel­kiej torby i odwró­cił się na pię­cie. -- Żegnam pań­stwa. Chwilę póź­niej na scho­dach ucichł tupot jego kro­ków. -- To nie­lo­giczne -- zasta­no­wił się Albert. -- Jeśli ma wró­cić, nie powi­nien mówić ,,żegnam", tylko ,,do widze­nia". -- Nie wróci. -- Ame­lia zamknęła drzwi i odsta­wiła psa na zie­mię. -- Szkoda, ale pew­nie chciałby za ten koc bar­dzo dużo. Może nawet sto zło­tych. -- Kupo­wa­nie od natręt­nych domo­krąż­ców jest nie­lo­giczne. -- Albert odwró­cił się i ruszył w stronę swo­jego pokoju. -- A straż pożarna w Lapo­nii nie używa koców z mery­no­sów. Ame­lia odpro­wa­dziła go wzro­kiem. Świat jej brata był logiczny, roz­sądny i pod­le­gał jasnym zasa­dom. Nie było w nim miej­sca na uczu­cia i roz­terki arty­stycz­nej duszy. Wes­tchnęła ciężko i wró­ciła do sie­bie. Włą­czyła lap­top i weszła na forum. Wyszu­kała wpis a raczej spró­bo­wała go wyszu­kać. Nie było go tam. Znik­nął! Ame­lia poczuła, jakby ode­brano jej coś waż­nego. * * * Kuba w alejce przed klatką koń­czył przy­krę­cać hamu­lec do roweru. Wczo­raj pękła linka i Kuba stwier­dził, że zamiast kupo­wać nową, naprawi tę starą. I dziś to zro­bił. Prze­cież to pro­ste. Tak naprawdę chciał zamie­nić te stare hamulce na nowe, tar­czowe. Na to jed­nak nie miał pie­nię­dzy. Wsiadł na rower i ostro ruszył. Okrą­żył kilka razy pagó­rek z wiel­kim dębem. Wszystko dzia­łało, jak powinno, więc posta­no­wił sko­czyć. Ech, byłoby faj­nie, gdyby mógł jeź­dzić do szkoły na rowe­rze. Zamiast wlec się przez kwa­drans z Mi, dojeż­dżałby tam w trzy minuty. No, może w pięć, bo prze­cież Mi tak szybko nie jeź­dzi. Ponie­waż cały czas obser­wo­wał, czy hamu­lec dobrze działa, dopiero w ostat­niej chwili zauwa­żył sąsiadkę, panią Kożu­szek. Naci­snął dźwi­gnię. Nie­stety, hamu­lec zamiast zro­bić to, czego każdy się spo­dziewa po hamulcu, czyli zaha­mo­wać, wydał z sie­bie dono­śne ping! Linka znów pękła, a Kuba z prze­ra­że­niem w oczach pędził wprost na sta­ruszkę. W ostat­niej chwili skrę­cił, wywra­ca­jąc się z łomo­tem. -- Psia­krew! Prze­klęci cykli­ś! -- fuk­nęła pani Kożu­szek. -- Tego powinno się zabro­nić. Kuba wstał i otrze­pał krót­kie spodnie. Spoj­rzał nie­chęt­nie na eme­rytkę znaną z upier­dli­wo­ści i powie­dział: -- Prze­pra­szam bar­dzo, że się prze­wró­ci­łem, zamiast w panią wje­chać. Pani Kożu­szek fuk­nęła ponow­nie i popra­wiła puchaty beret. Nosiła go, nawet gdy było cie­pło. Skrę­ciła do salki zebrań wspól­noty miesz­kań­ców. Kuba pod­niósł rower i przyj­rzał się pęk­nię­tej lince. -- Jed­nak trzeba kupić nową -- wes­tchnął. * * * Zebra­nie wspól­noty miesz­kań­ców wyglą­dało jak zwy­kle, czyli kilka osób narze­kało na źle dzia­ła­jące mecha­ni­zmy zamy­ka­nia drzwi, nie­szczelne okna i na gło­śne wybie­ra­nie śmieci. Więk­szość zer­kała na zegarki albo bawiła się tele­fo­nami. Salka miała wiel­kość szkol­nej klasy, świa­tło wpa­dało przez małe okienka piw­niczne. Zebra­nie pro­wa­dził jak zwy­kle Admi­ni­stra­tor domu, służ­bi­sta ubrany w pognie­ciony gar­ni­tur. Im dłu­żej mówił, tym czę­ściej miesz­kańcy tłu­mili ziew­nię­cia. Gdy już wyda­wało się, że senne zebra­nie można zakoń­czyć, wstała Cele­brytka. Była pio­sen­karką. Na por­ta­lach plot­kar­skich i w kolo­ro­wych gazet­kach można się było dowie­dzieć, gdzie spę­dza waka­cje i w któ­rym skle­pie kupuje buty. -- No a co z psimi kupami? -- Zamru­gała przy­kle­jo­nymi rzę­sami. -- Płacę czynsz i wyma­gam. Reszta spoj­rzała po sobie, bo chyba nikt nie wie­dział, o co cho­dzi. Pan Rytel, czyli tata Kuby i Mi, już otwo­rzył usta, aby powie­dzieć coś dow­cip­nego na temat regu­lar­nych dostaw psich kup wli­czo­nych w czynsz. Nie powie­dział, bo pani Rytel ostrze­gaw­czo kop­nęła go w nogę. -- Może pani przy­bli­żyć temat? -- zachę­cił Cele­brytkę Admi­ni­stra­tor. -- Mogę, jasne, że mogę. Codzie